BIJNA ALLE RECENSIES OVER 'PARA' BLIJKEN UITERST LOVEND TE ZIJN, MAAR NIET DIE VAN MARIJN LEMS
Door RiRo, geplaatst 17 oktober 2017
Nu mijn recensie van Para (van David Van Reybrouck, Raven Ruëll & Bruno Vanden Broecke / KVS) een week nadat ik de Nederlandse première zag, online staat, mag ik van mezelf eindelijk lezen wat andere recensenten erover schreven. Bijna alle recensies over Para blijken uiterst lovend te zijn. Maar niet die van Marijn Lems van 5 december 2016 op de Theaterkrant. Want Lems vindt dat het niet over Belgische para's maar over hun zwarte slachtoffers had moeten gaan: 'Eigenlijk is het ook jammer dat auteur Van Reybrouck zijn grote talent voor empathie nu wéér ten behoeve van een witte ‘dader’ inzet; hoe veel interessanter was het geweest als hij als antwoord op Missie juist een Afrikaans hoofdpersonage ten tonele had gevoerd (…)', schrijft Lems.
Pfff … vermoeiend die voorspelbare reflex van Lems altijd maar weer. Als een voorstelling over een man gaat, vindt Lems dat ook de positie van de vrouw aan bod had moeten komen. Als een blanke acteur een zwart personage speelt, kan de regisseur een vermaning van Lems tegemoet zien. En nu had het dus weer over een zwarte moeten gaan en niet over een witte. Ook dat riedeltje heeft hij nu al zo vaak afgestoken.
Het valt nog mee dat hij Van Reybrouck geen 'schrijvertje' noemt, zoals hij wel deed met Goethe in zijn vertoog naar aanleiding van Het lijden van de jonge Werther van Toneelschuurproducties in de regie van Eline Arbo. Ik heb Lems overigens nog niet gehoord over het verhelderende interview in de Volkskrant van gisteren met de twee 'witte' oud-mariniers. Ik neem aan dat Lems vindt dat de Volkskrant beter twee van de gedode Molukse treinkapers had kunnen interviewen.
Nog even terug naar Para. Het is juist de kracht van die monoloog dat Van Reybrouck het perspectief van de witte dader kiest. Want door te kiezen voor het perspectief van de mannen die verguisd werden na publicatie van foto's als die van het jongetje boven vuur, kun je je als toeschouwer niet op voorhand met het personage identificeren. Juist die keuze dwingt je onontkoombaar om de vooroordelen die je hebt te onderzoeken. En om stil te staan bij de menselijke neiging om overal een oordeel over te hebben. Ik heb gezegd.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: KVS Het valt nog mee dat hij Van Reybrouck geen 'schrijvertje' noemt, zoals hij wel deed met Goethe in zijn vertoog naar aanleiding van Het lijden van de jonge Werther van Toneelschuurproducties in de regie van Eline Arbo. Ik heb Lems overigens nog niet gehoord over het verhelderende interview in de Volkskrant van gisteren met de twee 'witte' oud-mariniers. Ik neem aan dat Lems vindt dat de Volkskrant beter twee van de gedode Molukse treinkapers had kunnen interviewen.
Nog even terug naar Para. Het is juist de kracht van die monoloog dat Van Reybrouck het perspectief van de witte dader kiest. Want door te kiezen voor het perspectief van de mannen die verguisd werden na publicatie van foto's als die van het jongetje boven vuur, kun je je als toeschouwer niet op voorhand met het personage identificeren. Juist die keuze dwingt je onontkoombaar om de vooroordelen die je hebt te onderzoeken. En om stil te staan bij de menselijke neiging om overal een oordeel over te hebben. Ik heb gezegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten