Thyestes van Simon Stone, Belvoir, Sydney

Thyestes van Simon Stone, Belvoir, Sydney

Dit is zo fucking goed!
Je krijgt er ongelooflijk spijt van als je hier niet naartoe gaat.
Ik schrijf geen recensie (want dan zou ik maar vijf sterren kunnen geven).
Ik schrijf gewoon de Australische Herald Sun over: 'Thyestes is rock 'n roll theatre, confronting, transgressive, uncomfortable, hilarious, horrifying and beautiful.'
Nog te zien woensdag 25, donderdag 26 en vrijdag 27 juni.
In Theater Bellevue in Amsterdam.

Recensie: Gavrilo Princip van De Warme Winkel

●●●●● 

GAVRILO PRINCIP

DE WARME WINKEL


Door RiRo, gezien 20 juni 2014

Na drie razendsnelle, en een beetje nerveuze, monologen, trekken Jeroen de Man, Vincent Rietveld en Ward Weemhoff een enorm scherm omhoog. De Warme Winkel gebruikt ook nu, zoals in elke voorstelling, allerlei verschillende stijlmiddelen. Maar net als in Jandergrouwnd uit 2012 overheerst deze keer live film, waarbij we tegelijkertijd dus het filmen zelf als het gefilmde te zien krijgen. Dat levert, mede dankzij cameraman Emo Weemhoff, prachtig, en vaak verrassend, theater op.

Op de flyer van de voorstelling staat een fotomontage, die eruit ziet als ouderwets knip- en plakwerk. Het middelste deel van het gezicht van Gavrilo Princip is over dat van Franz Ferdinand gelegd. Gavrilo Princip is de jonge idealist die op 28 juni 1914 kroonprins Franz Ferdinand doodde en daarmee het startschot gaf voor de Eerste Wereldoorlog.
 
In de informatie bij de voorstelling is met precies dezelfde knip-en plaktechniek het gezicht van Princip over dat van Che Guevara gelegd. In Gavrilo Princip blijft De Warme Winkel dicht bij het leven en de idealen van Princip en zijn kameraden, maar impliciet trekken ze de lijn van alle tijden door, die van jonge mannen (en af en toe een vrouw) die uit idealisme naar een ander land afreizen om 'de wereld te verbeteren'. Tot aan, tegen het einde van de voorstelling, misschien iets te expliciet, de Syrië-gangers van nu. Begon De Warme Winkel trouwens ook niet als een groep angry young men (and one woman) die in figuurlijke zin een aanslag beraamde op wat ze zagen als de gevestigde orde van het toneel, met name Ivo Van Hove en Theu Boermans?
 
Net als in hun eerdere voorstellingen blijft ook in Gavrilo Princip, vooral in de enscenering, het voor De Warme Winkel kenmerkende maakproces voor de toeschouwers zichtbaar, waardoor ze ons in feite met terugwerkende kracht meenemen in dat maakproces, achteraf inzicht geven in hun zoektocht. We kunnen dus als het ware meekijken hoe tijdens hun research (waarin ze deze keer werden bijgestaan door Czeslaw de Wijs) ideeën ontstonden, die ze vervolgens op verschillende manieren theatraal uitwerkten. Het is niet nieuw, want zo doen ze het elke keer, maar het werkt in deze voorstelling, ook door de enorme (fysieke) ruimte die ze benutten, wel héél erg goed.

Remco de Jong en Florentijn Boddendijk. Het is niet de eerste keer dat ik deze namen in een recensie opneem. Is er eigenlijk een prijs voor? Voor geluidscompositie? Hoe dan ook, wat De Jong en Boddendijk voor Gavrilo Princip hebben bedacht, vind ik meesterlijk. Vooral door de geluiden die de acteurs, ogenschijnlijk terloops, live aan de compositie bijdragen. Ook visueel is het trouwens een voorstelling om je vingers bij af te likken.

Gavrilo Princip is juweeltje. Een van de beste van De Warme Winkel die ik zag.



Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: De Warme Winkel


Recensie: I See You van Frascati Producties / Naomi Velissariou

●●●●○

I SEE YOU

FRASCATI PRODUCTIES / NAOMI VELISSARIOU


Door RiRo, gezien 10 juni 2014


'Liefde is een continu machtsspel waarvan ik hoop dat ik verlies.' Als De Zus dat zegt, is het nog een enigszins mysterieuze uitspraak. Later, als ze tijdens een date geil wordt van De Man, en op de kamer van diens dochter seks met hem heeft, komen verleden en heden bij elkaar, en wordt de tragiek van haar verzuchting op een bijna ondraaglijke manier duidelijk.

Een jonge vrouw, De Zus, heeft een one night stand met een oudere man, De Man. Ondertussen is De Broer op een feesteiland waar hij eigenlijk niet wil zijn, en heeft daar intieme contacten met een pad. Op Schiphol, waar De Man zijn vrouw en dochter af komt halen, en ook De Broer terugkeert, komen de verhaallijnen bij elkaar.

Naomi Velissariou (1984) bracht Huis clos van Sartre terug tot de pure essentie, en ze regisseerde. Rik van den Bos (1982) schreef de tekst. Velissariou zelf (Zus), Sadettin Kirmiziyüz (Broer), en Bram Coopmans (Man) zijn in I See You niet alleen personage, maar ook verteller. Door die structuur kunnen de personages ook steeds naar zichzelf kijken, commentaar op zichzelf geven. De Zus: 'Ik maak fouten, maar ik maak de verkeerde fouten.'

Het publiek zit aan drie zijden van de speelvloer. De Zus, De Broer, De Man zijn alle drie in wit en zandkleur gekleed en rijden rond op rolschaatsen. Op de rechthoekige vloer, in de kleur van de hel, schaatsen de drie naast elkaar, cirkelen ze om elkaar heen, steeds met elkaar in discussie, in een poging aan hun situatie, en aan hun verleden, te ontsnappen. Maar hun trauma's blijven. Ze zoeken wel contact, maar relativeren dat dan onmiddellijk. De Zus tegen De Man: 'Ik praat niet tegen jou, maar via jou met hen (het publiek).' 
 
I See You is een voorstelling met een indrukwekkend goede tekst. Het gebruik van rolschaatsen pakt verrassend goed uit, het maakt het mogelijk dat de drie ook fysiek in een voortdurend meanderende beweging zijn. Vertragen en versnellen, toenadering zoeken en zich dan weer distantiëren. Ja, zeker de moeite waard deze voorstelling. 
 
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Frascati

Recensie: The Valley of Astonishment van Peter Brook, Marie-Hélène Estienne, Théâtre des Bouffes du Nord

●●○○○  

THE VALLEY OF ASTONISHMENT

PETER BROOK, MARIE-HELENE ESTIENNE, THEATRE DES BOUFFES DU NORD


Door RiRo, gezien 5 juni 2014


Een theatraal onderzoek. Zo noemen de makers het. En dat is het ook.

Dus om nou te zeggen een memorabele voorstelling? Nee.

Na een half uur heb ik het door. Dit gaat geen voorstelling worden. Waar ik tot nu toe naar zit te kijken was niet een inleiding. Tot het einde zal het vooral een presentatie blijven van wat de makers tijdens hun research te weten zijn gekomen over synesthesie. Die presentatie van neurologische kennis gebeurt weliswaar in scènes, en door acteurs (en twee muzikanten). Maar wat er op het podium te zien is, heeft veel meer weg van een documentaire dan van een voorstelling.

Op zich een heel interessant fenomeen, synesthesie. Daarbij zien mensen bijvoorbeeld geluiden als beelden, proeven ze kleuren, of ervaren ze getallenreeksen als landschappen. Kathryn Hunter, die een vrouw speelt met zo'n enorm goed geheugen dat ze er ook last van heeft, is een fantastisch actrice. En wie niet, zoals ik, allergisch is voor alles wat naar New Age zweemt, zal misschien ook de mystieke dimensie van The Valley of Astonishment kunnen waarderen. Want de makers presenteren niet alleen wetenschappelijke feiten, ze willen de toeschouwer (onder andere met tekstfragmenten van een soefie-dichter) ook verleiden het leven bewuster, en met meer verwondering, te ervaren.

Peter Brook (1925) was een van de eerste regisseurs die koos voor een lege, open theaterruimte. Ook The Valley of Astonishment wordt gespeeld in een minimalistische setting, met alleen een paar eenvoudige houten stoelen en tafels. Een toneelbeeld dat overigens perfect past bij de inrichting van de zaal van het Muziekgebouw aan 't IJ, waar deze Holland Festival-voorstelling te zien is. Maar hoe interessant het onderwerp ook is, de schoolse uitleggerigheid van deze 'voorstelling' is niet mijn smaak. Ik vind het nogal saai.