Toneelrecensies, theaterverhalen, en andere stukken van toneelrecensent RiRo
Van de voorstellingen die ik dit seizoen zag, maakten deze de meeste indruk:
1. Opening Night van DE HOE
2. Superposition van Toneelschuur Producties / Vanja Rukovina
3. Op hoop van zegen van Dood Paard
4. Desire van Louis Janssens
5. (V) van De Nwe Tijd / Rosa Vandervorst en Freek Vielen
Door Piet van Kampen, gezien 19 juni 2024
Zelfs op het Holland Festival kun je niet volledig ontsnappen aan voetbal. In het vijfde van de acht tableaus van Melencolia staat de kopstoot van Zinedine Zidane in de WK-finale van 2006 centraal.
We zien in dat deel, Le chant de Zidane, een vervaagde projectie van de actie van Zidane, terwijl we luisteren naar een tekst van de Franse auteur Jean-Philippe Toussaint. Die ziet in wat de allerlaatste actie van de Franse voetballer zal zijn een uiting van melancholie. De scheidsrechter trekt dan ook niet de rode kaart maar de zwarte.
Melencolia wordt uitgevoerd door veertien musici van Ensemble Modern en een zeskoppig koor en verkent het thema melancholie in een eclectische mengelmoes van ironie, kitsch en cliché. Geluids-, licht-, lichaams- en beeldbronnen zijn daarbij in een voortdurend transformatieproces.
De muziek is fenomenaal en wordt briljant uitgevoerd. Het visuele sluit daarbij aan, ook wat we te zien krijgen is hectisch, grappig en ontroerend. Maar er gebeurt vaak net iets te veel tegelijkertijd. Die overvloed aan beelden wordt op den duur contraproductief.
Gezien tijdens HOLLAND FESTIVAL
Door Piet van Kampen,14 juni 2024
Ik leerde René kennen op 10 februari 2007. Omdat ik heel boos was. En daarom de zaal van de Stadsschouwburg Groningen had verlaten en in het café van de schouwburg was gaan zitten.
Toen de voorstelling was afgelopen, kwam er een vriendelijk glimlachende man het café binnen, die ik herkende als medewerker van de schouwburg, zijn naam of zijn functie wist ik niet.
Ik sprak hem, nog steeds geïrriteerd, aan met de vraag wie er verantwoordelijk was voor het programmeren van dat vreselijke 'The World in Pictures' van Forced Entertainment. Ik, was zijn antwoord, en hij stelde zich voor, René van der Pluijm, ik ben de programmeur.
We dronken een biertje, en nog een biertje, en gingen uiteindelijk als vrienden uit elkaar.
Een maand later, op 12 maart 2007, toen ik uit een voorstelling in de grote zaal kwam, stond René me op te wachten. Ik moest perse mee naar een voorstelling in Het Kruithuis, de kleine zaal van de schouwburg in Groningen, die op het punt stond te beginnen. Ik wilde al naar de uitgang lopen om buitenom te gaan zoals ik gewend was, maar we gingen binnendoor.
We waren precies op tijd en zagen daar 'Kijk mama, ik dans' van Vanessa Van Durme. Toen het was afgelopen en ik dacht dat ik nu, na twee voorstellingen, eindelijk naar huis kon, stelde René me voor aan Vanessa.
Dat patroon zou zich vanaf dat moment herhalen, eerst in Groningen en later, toen René daar programmeur was, in Amsterdam: Kom mee, ik stel je voor aan.
Bij internationale voorstellingen vertrouwde ik blindelings op zijn advies. Door René zag ik veel heel goede voorstellingen die ik anders had gemist.
Voor mij als zij-instromer in de toneelwereld was René een altijd opgewekte mentor. Die ik heel erg ga missen.
