Recensie: Julie van ITA-Ensemble / Rebecca Frecknall

●●○○○

 

JULIA


ITA-ENSEMBLE / REBECCA FRECKNALL

 

Door Piet van Kampen, gezien 25 februari 2024

De Engelse regisseur Rebecca Frecknall (1986) wil de machtsdynamiek tussen mannen en vrouwen onderzoeken: liefde waaronder haat verborgen ligt, afkeer dat verlangen creëert, vertrouwen dat angst probeert te maskeren.

Begrijpelijk dat ze voor August Strindbergs Fröken Julie (1888) kiest, waarin dat allemaal te vinden is. En dat dan ook nog eens tegen een achtergrond van maatschappelijke tegenstellingen. Want de drie personages, in de bewerking van Frecknall, zijn rijkeluisdochter Julie, poetsvrouw Christine en haar man Jan, de chauffeur van Julie's vader.

Terwijl Julia's vader op reis is en boven het feest ter gelegenheid van Julie's eenentwintigste verjaardag bezig is, speelt het drama zich beneden in de keuken af. Centraal daarin staat het 'spel' dat Julie denkt te spelen met Jan, wat tot een voor haar fatale afloop leidt.

In Julie zijn slechts drie personages, waarvan er twee voortdurend, ook in ogenschijnlijk oprechte momenten, hun verborgen opportunistische doeleinden moeten laten doorschemeren. Dat vraagt nogal wat van acteurs.

Hannah Hoekstra, een van de beste acteurs van haar generatie, misschien wel de beste, zou een ideale acteur zijn voor een personage dat onder wat ze zegt en doet steeds subtiel de psychologie van wat daaronder zit laat merken. Maar Hoeksta speelt Christine, de enige van de drie personages zonder verborgen agenda.

Het centrale personage is Julie, en daarmee komt het gewicht van deze voorstelling vooral op de schouders te liggen van de nog niet zo ervaren Eefje Paddenburg. Regisseur Rebecca Frecknall is er niet in geslaagd haar die zware last overtuigend te laten dragen, het spel van Paddenburg is te eendimensionaal en te clichématig.

Maar regisseur Rebecca Frecknall heeft met haar Julie vooral niet duidelijk kunnen maken dat de thematiek die Strindbergs meer dan 130 jaar geleden beschreef ook nu nog sterk genoeg is om een publiek 'te choqueren en te provoceren' zoals ze zegt te beogen.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar:  ITA-Ensemble

 

Recensie: Weiblicher Akt 13 – De Ander (v.) van Maatschappij Discordia

●●●○○

 

WEIBLICHER AKT 13 - DE ANDER (V.)


MAATSCHAPPIJ DISCORDIA  

 

Door Piet van Kampen, gezien 16 februari 2024  

Na een voorspel dat we gewend zijn bij Maatschappij Discordia – het ogenschijnlijk nog niet begonnen zijn en toch beginnen, even iets veranderen aan de rekwisieten – trappen de drie acteurs (v) af met Levinas en dus met de vraag of het ik pas ik wordt door de ander. Waarna ze vanuit verschillende invalshoeken filosoferen over de vraag of de ander al dan niet al latent in het ik aanwezig is.

In de twaalf eerdere voorstellingen van de serie Weiblicher Akt werd of een bestaande tekst vanuit vrouwelijk perspectief herschreven, zoals in Mevrouw Macbeth, of was een schrijver/denker (v) uitgangspunt, zoals in Liebe Jelinek en Love Sontag.

Nu, in de dertiende Weiblicher Akt, wordt met verwijzingen naar meer dan één schrijver, onder meer Adam Phillips, Aminata Cairo (v), Carl Jung, Jean-Paul Sartre en Witold Gombrowicz, het thema 'De Ander' verkend. Wat wel hetzelfde is, is de vervlechting met persoonlijke, of als persoonlijk gepresenteerde, herinneringen van de drie acteurs (v) aan dat thema.

Omdat nu niet een schrijver leidend is maar een thema, en de drie dus ook geen personen uit het leven of personages uit het werk van een centraal staande schrijver kunnen spelen, spelen Annette Kouwenhoven, Miranda Prein en Zephyr Brüggen af en toe elkaar. En dus de ander.

Ook de vraag hoeveel verhalen er denkbaar zijn, hoeveel plots er mogelijk zijn, komt aan de orde. Zijn dat precies de The Thirty-Six Dramatic Situations van Georges Polti? Of zijn het er meer? Of minder? En dan is er nog de vraag naar de symboliek van een struisvogelei.

In eerdere Weiblicher Akte werd het werk van een specifieke schrijver geciteerd, bevraagd en becommentarieerd. Nu is er niet zo'n enkelvoudig houvast. Daardoor is Weiblicher Akt 13 – De Ander (v.) extra spannend: is het de makers gelukt om ook zonder zo'n schrijver om zich toe te verhouden een prikkelende voorstelling te maken? Het antwoord daarop is ja.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Maatschappij Discordia