●●●●○
ONSCHULD
DE ROOVERS
Door RiRo, gezien 28 maart 2017
In een niet nader genoemde havenstad zien de twee vrienden Fadoul en Elisio hoe een vrouw in zee dreigt te verdrinken. Elisio wil haar gaan redden. Fadoul voorziet problemen. Want als ze haar uit het water hebben gehaald, zal er naar hun papieren worden gevraagd. En die hebben ze niet. De vrouw verdrinkt. Ze is de zee ingelopen, zo komen we later te weten, omdat ze niet gezien werd door haar man en gekleineerd werd door haar moeder. Elisio blijft zich schuldig voelen. Fedoul vindt later een tas met geld, een tas van God, vindt hij, een teken.
Met die gebeurtenissen begint Onschuld van de gelauwerde Duitse toneelschrijfster Dea Loher (1964). In een mozaïekvertelling schetst Loher in negentien scènes een beeld van een groep vertwijfelde en eenzame personen die op zoek zijn naar liefde. Of als ze die niet vinden naar de dood.
Naast liefde en dood, schuld en boete, en de tegenstelling tussen het rijke Noorden en het arme Zuiden, komen in Onschuld ook grote filosofische, sociale en politieke vraagstukken aan de orde. Niet expliciet, niet door ze te benoemen, niet door de personages er over aan het woord te laten. Maar impliciet. Door in te zoomen op een kleine gemeenschap. Door daarbinnen nog verder in te zoomen op de levens van gewone mensen die zijn vastgelopen en dromen van een beter leven.
Via de ogenschijnlijk triviale gebeurtenissen in het leven van onder meer een begrafenisondernemer, een blinde danseres, en een suikerzieke ex-communiste ontroert de tekst van Loher het publiek én zet ze ons aan het denken over vragen als 'Hoe egocentrisch zijn we?' 'Zijn we nog wel bereid om ons bezig te houden met het leed van anderen?'
Zo'n jaloersmakend goede toneeltekst vraagt om een decor en een manier van acteren waarbij de kracht en de poëzie van de tekst voorop staat. En dat doet De Roovers. Het decor is puur functioneel en faciliterend: een halve cirkel, met daarin eenvoudig te verplaatsen attributen. De tien acteurs geven met hun spel alleen wat extra's aan de tekst. Er is geen sprake van ironie of van het tegen de tekst in spelen.
Als je je dan realiseert dat de voorstelling is gemaakt door een collectief, zonder formele eindregisseur dus, met naast drie vaste acteurs van De Roovers ook nog eens zeven voornamelijk jonge gastspelers, dan kun je niet anders dan veel respect hebben voor Robby Cleiren, Luc Nuyens en Sofie Sente van De Roovers en de gastspelers Leen Diependaele, Evgenia Brendes, Danny Bouman, Idrissa Mbengue, Jovial Mbenga, Isabelle Van Hecke en Anne-Laure Vandeputte.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: De Roovers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten