●●●●○
VADER
PEEPING TOM
Door RiRo, gezien 1 oktober 2014
Zoals altijd bij Peeping
Tom is het contrast tussen een hyperrealistisch toneelbeeld en het
filmische, het surrealistische, de drijvende kracht. Daar moet ik,
ook nu weer, even aan wennen. Maar vanaf het moment dat ik me
gewonnen geef, is het puur genieten. Vader, de eerste in een
nieuwe trilogie van Franck Chartier en Gabriella Carrizo, Vader –
Moeder – Kinderen, speelt zich af in een verzorgingstehuis voor
bejaarden, het grensgebied tussen leven en dood. De centrale figuur
is Leo, gespeeld door Leo De Beul (1938).
In een realistisch decor
worden gewone alledaagse situaties met het voor Vlaanderen en Brussel
zo kenmerkende absurdisme op scherp gezet. Om daarmee onder die
alledaagsheid te komen. Bij het pijnlijke, bij het schrijnende. Maar
ook bij de humor ervan.
Vader is een
voorstelling die laveert tussen de triviale gang van zaken bij het
bezoeken van een vader, bij het verzorgen van dementerende bejaarden,
en de fantasie, het surrealisme. In een mix van theater en dans. Hard
en ontroerend tegelijk. Absurd maar toch poëtisch en subtiel. Een
voorstelling waar ik heel blij van word.
Een zoon (Simon Versnel)
komt gehaast binnen voor zijn wekelijkse bezoekje van een half uur.
Hij wil zijn bejaarde vader zo snel mogelijk in zijn rolstoel mee
naar buiten nemen. De oude man klemt zich vast aan de piano, speelt,
en zingt 'Feelings'. Zijn fans, vrouwelijke medebewoners, strekken
bewonderend hun armen naar hem uit. Een verzorgster pakt een
microfoon en vertelt de zoon dat ze zijn vader haat, dat iedereen
zijn vader haat, dat iedereen er over denkt hem te doden, dat
iedereen erover nadenkt hoe hem te doden.
Tien bejaarde mannen en
vrouwen figureren in Vader als bewoners, pakken een instrument
als er muziek klinkt, deinzen angstig terug als het personeel weer
eens met de bezems aan komt zetten. Een Koreaanse danser en een
Taiwanese danseres voeren dan weer een geanimeerd gesprek dat niemand
verstaat, dan weer dansen ze duetten of adembenemende solo's die aan
triphop dance doen denken. Een zangeres zingt een fado. Nog een
fascinerende dans. Weer, nu drie andere, figuranten, playbackend aan
de instrumenten. En steeds weer de verzorgers, de dansers, met de
bezems.
Als tegen het einde de
zoon weer op bezoek lijkt te zijn, blijkt hij ook een 'vader' te zijn
geworden. Seniel en wel. Die verzorgd moet worden, en gewassen. Die
zijn dochter niet meer herkent. Zijn zoon roept nu hèm ter
verantwoording, leest hèm nu de les. En helemaal aan het eind neemt
er weer een zoon zijn vader in een rolstoel mee naar buiten. Maar nu
is niemand meer wat hij is. Of wat hij was. Wat een prachtige
voorstelling. En wat een sterk einde.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Peeping Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten