●●●●○
HONINGJAGERS
WITTENBOLS SCHRIJFT, LIGTHERT REGISSEERT
Door RiRo, gezien 2 maart 2013
Een
zoon en een dochter komen hun bejaarde vader halen om naar het graf van
hun drie maanden geleden overleden moeder te gaan. Ze treffen hem
slapend aan op de bank. Het hoofd van de wijkverpleegster op zijn
bovenbeen. Zijn arm om haar heengeslagen. De zoon (verontwaardigd): ‘Hoe
oud is zo iemand?’ De dochter (geërgerd): ‘Haar rokje zegt twintig maar
haar uitgroei zegt veertig.’ In de scène die daaraan vooraf ging, rouwt
de vader om de dood van zijn vrouw, tegelijkertijd ontluikt de liefde
tussen de oude man (ik ben van ‘37) en de jonge wijkzuster (en jij van
‘73). Dat vind ik niet het sterkste deel.
Maar daarna, vanaf het moment dat de confrontatie met de zoon en de dochter begint, is Honingjagers
een hele goede voorstelling. Vooral omdat het zo’n ontzettend goede
toneeltekst is, met scherpe observaties over wat er bij een rouwproces
tussen mensen gebeurt. Vader en de wijkverpleegster met hun liefde. Zoon
en dochter die daarvan schrikken, en hun eigen zorgen niet kunnen
verbergen. Zij met haar man die heimwee heeft naar zijn vaderland, hij
met een huwelijk waarin het met de voortplanting maar niet wil vlotten.
Een af en toe behoorlijk schrijnend verhaal is het. Over liefde in
tijden van rouw. Over liefde met een groot leeftijdsverschil. En vooral
over hoe je daarmee omgaat als het je vader is die verliefd blijkt te
zijn: ‘Dit is niet normaal!’
In haar gastrecensie in
NRC Handelsblad heeft drievoudig Theo d’Or winnares Elisabeth Andersen
wat kritiek, ze vindt dat het stuk een subtielere regie verdient: ‘Hou
het liever klein en beheerst, ingetogen spel wint het altijd’. Is dat
zo? Dat niet overdreven maar toch wel wat nadrukkelijke acteren van
Michel Sluysmans en Roos Ouwehand (als de verongelijkte zoon en dochter)
benadrukt wel op een mooie manier hun irritatie, en daarmee het
contrast met de tevredenheid van de twee verliefden. En die lichtelijk
cynische toon waarmee Ouwehand de ergernis van de dochter neerzet, zorgt
er wel voor dat ik ondanks alle tragiek toch af en toe moet lachen.
Als ik nou de kritiek van Andersen een klein beetje verander. Honingjagers
is zo’n ijzersterke toneeltekst dat het vast nog wel eens gespeeld zal
worden. En ik ben nu al nieuwsgierig naar wat een andere regisseur er
dan mee doet.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Via Rudolphi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten