●●●●●
THE BEAUTY QUEEN OF LEENANE
TONEELSCHUUR PRODUCTIES / MAREN E. BJORSETH
Door Piet van Kampen, gezien 14 november 2019
Waar zal ik beginnen? Want The Beauty Queen of Leenane
is een voorstelling die in alle opzichten goed is. Bij het haar? Nee,
dat over het haar komt later.
Leenane, een afgelegen dorp in Galway, Ierland, een
godvergeten oord waar iedereen die de kans had al lang heeft gemaakt
dat hij wegkwam. Boven aan een heuvel wonen de tot elkaar
veroordeelde veertigjarige Maureen en haar zeventigjarige
hulpbehoevende moeder Mag. Die twee hebben zo hun manieren om zowel
hun frustratie als wat er nog rest aan genegenheid voor elkaar te
uiten: voortdurende pesterijen, en af en toe een beetje geweld.
Waarom is dit zo'n goede voorstelling? Op de eerste
plaats natuurlijk omdat The Beauty Queen of Leenane zo'n ontzettend
goede tekst is. De Engels-Ierse Martin McDonagh schreef het stuk dat
zowel intriest is als heel komisch in 1996. Maar het ademt de agressieve
geest van de in de jaren tachtig naar Londen uitgeweken Ieren, een agressie die je
bijvoorbeeld ook hoort in de muziek van de The Pogues.
Waarom nog meer? Het decor (van Janne Sterke) met de
vochtplek op de vloer en alleen rekwisieten die echt nodig zijn. Maar met wel een (voor het publiek onleesbaar) piepklein tegeltje aan de muur met de
spreuk 'Hoop op een half uur in de hemel voordat de duivel weet dat
je dood bent'.
Vanwege de live uitgevoerde muziek ook (van Wilko
Sterke). En de perfect gekozen kostuums (van Daphne de Winkel). Niet
alleen de in het oog springende kleding als de feestjurk van
Maureen (Keja Klaasje Kwestro), maar ook door de details, zoals het overhemd van Pato (Chris
Peters), met de net iets te weide korte mouwen.
Maar
vooral door het acteren. Hoe Jaqueline Blom de passief-agressieve
lijdzaamheid van de moeder speelt, en hoe een ingehouden acterende
Keja Klaasje Kwestro een dochter neerzet die haar moeder het liefst
nu meteen zou willen vermoorden, maar die toch ook van haar houdt, want ja het
blijft je moeder. Hoe Chris Peters (als Pato) lichaamstaal
gebruikt om de onhandigheid van een man op
vrijersvoeten uit te beelden. De manier waarop Krisjan
Schellingerhout (als Ray) laat zien hoe iemand, in een dorp waar
niks valt te beleven, een lichaam dat schreeuwt om te schoppen en te slaan, nog maar net in bedwang weet te houden.
Ik
benijd de juryleden van de VSCD Toneelprijzen niet. Want hoe los je
dit op? Als je zowel Jaqueline Blom als Keja Klaasje Kwestro zou
willen nomineren voor de vrouwelijke hoofdrol, en zowel Chris
Peters als Krisjan Schellingerhout voor de mannelijke bijrol. Vier
acteurs uit dezelfde voorstelling! Een voorstelling die je eigenlijk
ook zou willen selecteren voor het Nederlands Theaterfestival! Dat
worden stevige discussies.
Regisseur
Maren
E. Bjørseth
heeft
een topprestatie geleverd. The Beauty Queen of Leenane, haar laatste
voorstelling voor Toneelschuur Producties, is in
alle opzichten subliem muziektheater.
Nou
vergeet ik nog bijna dat haar. Het haar van Chris Peters en Krisjan
Schellingerhout. Mogelijk geïnspireerd door de coupe van Sam
Rockwell in de film Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (tekst
en regie ook van Martin McDonagh), en vooral natuurlijk om een kapsel mogelijk te maken dat past bij hun personages in The Beauty Queen of Leenane, hebben ze flink in hun haar laten knippen. Echt heel rigoureus. Daar is
wel wat moed voor nodig geweest denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten