●●●○○
Q&A
FRASCATI PRODUCTIES / NAOMI VELISSARIOU & DOOD PAARD
Door RiRo, gezien 8 april 2016
Een jonge vrouw (Naomi Velissariou) is in haar huiskamer bezig met het scheren van haar benen, ze bereidt zich voor op een feest. Bij een kast met opwindspeelgoed is een man in een openhangende kimono (Gilles Biesheuvel) ook bezig met zijn lichaamsverzorging. Een rustig, beeldend begin.
Dan begint de man te spreken. Hij heeft het over de godenzoon Ares, de meedogenloze, die genoot van geweld en bloedbaden, die juichte bij de doodskreten van stervenden, en over Phobos, de schrik, en Deinos, de angst. Na die proloog neemt de vrouw het woord. Ze blijkt in paniek te zijn omdat haar afgeprijsde jurk niet is bezorgd, want ze was niet thuis toen de postbezorger aanbelde.
Deze voorstelling zal gaan over angst, over de kleine en grote angsten van de vrouw in haar inmiddels toch nog bezorgde feestjurk. En over angst voor geweld. Want zonder dat het expliciet over de recente aanslagen gaat, spelen die op de achtergrond van het verhaal voortdurend mee. Op het feest bijvoorbeeld lijkt bij elke deur een beveiliger te staan. En in de straat van de vrouw in de strak gesneden feestjurk duiken plotseling gewapende mannen met zwarte bivakmutsen op die posities innemen rond een huis.
Het duurt even voordat ik het door heb, of denk door te hebben, want de voorstelling gaat vanaf het moment dat de sterk acterende Biesheuvel klaar is met zijn proloog en Velissariou met haar gebruikelijke krachtige spel aan haar eerste monoloog begint, meteen in de vijfde versnelling. En het verhaal ontwikkelt zich ook nog eens razendsnel. Wat voor wezen is de man in die openhangende kimono eigenlijk? Niet gewoon een mens. Wat dan wel? Een geest? Iets tussen een god en een mens in?
En als Biesheuvel de postbezorger of de Uberchauffeur speelt, zijn dat dan materialiseringen van een bovennatuurlijk wezen? Ja, dat moet het zijn. De man in de zwarte onderbroek en de openhangende kimono is zowel het geweten van de vrouw in de feestjurk met de hoge split, als haar beschermengel die opduikt wanneer ze in gevaar is. Én haar kwelgeest. Zoals bij Socrates een daimon. Ik ben blij dat ik het eindelijk door heb, of denk door te hebben.
En nu achteraf, nu ik de voorstelling nog eens in alle rust, dus zonder de gejaagde stemmen van Biesheuvel en Velissariou, de revue kan laten passeren, raak ik er steeds meer van overtuigd dat Q&A vooral een heel goed geschreven en heel vernuftig gecomponeerde tekst is over de angst die ons leven binnen kan kruipen, zowel de existentiële angst, die dan wel van alle tijden is, maar die iemands leven plotseling kan gaan beheersen, als de angst door de recente aanslagen. Dus als er één naam is die ik hier nu moet noemen, is dat de naam van schrijver van die prachtige toneeltekst: Rik van den Bos.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Frascati Producties
Geen opmerkingen:
Een reactie posten