●●●○○
SCHIFF DER TRAUME
DEUTSCHESSCHAUSPIELHAUS HAMBURG / KARIN BEIER
Door RiRo, gezien 25 februari 2016
Hoe zal ik het zeggen. Heeft regisseur Karin Beier een ander gevoel
voor humor dan ik? Of zijn de grappen in Schiff der Traüme, met
als ondertitel Ein Europäisches Requiem, af en toe gewoon
opzettelijk plat of melig? Natuurlijk, er zijn ook komische ingrepen
die heel geslaagd zijn, maar neem nou deze: De hostess van het
cruiseschip, Astrid, gespeeld door Lina Beckman, stottert. Dus als
ze haar naam zegt, klinkt dat als 'Arschtritt'. Leuk? Humor blijft
natuurlijk een kwestie van smaak. Een veel belangrijker kritiekpunt
is vind ik dat Schiff der Traüme niet
hard genoeg is, niet confronterend genoeg om te verontrusten.
Eerst zien we alleen maar een urn. Dan horen we gefluisterde
dichtregels van Rilke 'Der Tod ist groß. Wir sind die Seinen'.
Dat blijkt even later het begin van de compositie Human Rights Nr.
4. Want aan boord van cruiseschip Europa Culture Cruising is
een groep orkestleden op weg om de laatste wens van hun onlangs
overleden dirigent uit te voeren: zijn as uitstrooien boven de
Egeïsche zee en zijn favoriete compositie Human Rights Nr. 4
spelen. Behalve bezig zijn met het uitvoeren van die laatste wens, eten ze, zijn veganist, of maken daar
juist grappen over, drinken, maken ruzie, filosoferen, vervloeken het
despotisme van de overleden dirigent, drinken te veel, en stoten
uiteindelijk de urn om.
Dit deel, waarvan we weten dat het het voorspel is, duurt anderhalf
uur. Wat nogal lang is. Na die anderhalf uur van af en toe komische,
soms platte, maar wel steeds heel goed geacteerde scenes door
uitsluitend blanke acteurs, kondigt de purser aan dat er van een
schip in nood drieënzestig uitgeputte mensen aan boord zijn genomen.
Zwarte uitgeputte mensen. Vluchtelingen uit Afrika.
Eerst zingt Josef Ostendorf, gekleed in een rode operajurk, nog
Beautiful van Christina Aguilera, maar dan nemen vijf
Afrikaanse acteurs het cruiseschip, en de voorstelling over. Die vijf
Afrikaanse acteurs, onder leiding van Gotta Depri, zijn
overduidelijk alle vijf echte performers. Ze zijn ook nog eens
ongelooflijk fit. Kortom veel te perfect om geloofwaardig als
bootvluchtelingen over te komen.
De vijf zwarte acteurs dansen, houden monologen, en stellen quizvragen. De strekking
van hun interventies is dat zij zo'n gevaarlijke tocht hebben
ondernomen, dat zij zoveel ontberingen hebben geleden, om ons, Europeanen,
te komen helpen. Slikken we tenslotte niet bijna allemaal
antidepressiva? Nou zij niet hoor, in Afrika. Stoppen wij onze oude
vaders en moeders soms niet allemaal in tehuizen? Wat een schande,
dat doen ze in Afrika echt niet.
Ook in dit gedeelte valt weer heel
wat te lachen, maar ik heb de indruk dat het de intentie van Beier's
bewerking van Felllini's film E la nave va moet zijn geweest
dat het lachen ons dat laatste uur zou vergaan. Maar daarvoor is zowel de
inhoud van de teksten, als de manier waarop wij als publiek met die teksten worden
geconfronteerd, toch echt te braaf, te ongevaarlijk.
Gezien tijdens BRANDHAARDEN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten