●●●○○
DIT ZIJN DE NAMEN
NTGENT / PHILIPP BECKER
Door RiRo, gezien 1 februari 2016
Een toneelbewerking van een roman, van een recente roman. Dan
verwacht je dat die iets toevoegt. Er een ander licht op laat
schijnen. Een onverwachte invalshoek kiest. Dat is niet echt het
geval bij de voorstelling Dit zijn de namen van de Duitse
regisseur Philipp Becker. De roman wordt redelijk getrouw naverteld,
maar omdat de acteurs zich meestal rechtstreeks tot het publiek
richten, is de voorstelling bij momenten nogal saai. De schrijver van
de roman, Tommy Wieringa, applaudisseert na afloop overigens heel
enthousiast. Maar dat zegt natuurlijk niet zoveel.
In Dit zijn de namen duiken vijf verwilderde vluchtelingen op
in de grensstad waar Pontus Beg politiecommissaris is. Maandenlang
hebben ze gedoold door de steppe op zoek naar een beter leven in het
Westen. Daar zullen ze nooit aankomen want ze zijn bedrogen door
mensensmokkelaars die vluchtelingen in een vrachtauto een fictieve
grens laten oversteken. Commissaris Beg ontrafelt tijdens zijn
verhoor de geschiedenis van hun tocht, een verhaal dat verweven raakt
met de zoektocht naar zijn eigen afkomst.
Een van de twee verhaallijnen van de roman, die van de groep
vluchtelingen in de steppe, is in de voorstelling geïntegreerd in de
andere verhaallijn en wordt dus verteld vanuit het perspectief van
Pontus Beg. De huiveringwekkende communicatie tussen de in eerste
instantie dertien vluchtelingen in de roman is in de voorstelling
vervangen door antwoorden op vragen van de politiecommissaris. Dat
vind ik jammer. Wel een mooie ingreep is dat Afrika, de zwarte man,
al vanaf het begin alleen als hoofd in een plastic zak ten tonele
wordt gevoerd. Ook de muziek, door de acteurs zelf meerstemmig
akoestisch gezongen, is een sterk detail.
Daarentegen is het acteren niet altijd even overtuigend, hoewel
Steven Van Watermeulen (Pontus Beg), de talentvolle Estlandse acteur
Risto Kübar (De Jongen), en Mark Verstraete (Vitaly) in positieve
zin opvallen. Tim Bogaerts (De Lange) strekt af en toe zijn hoofd en
nek ver naar voren, een pose die me bekend voorkomt (uit Aneckxander
van Alexander
Vantournhout & Bauke Lievens). Waarom Bogaerts dat doet, snap ik
niet zo goed. Twee acteurs, de bij Münchner Kammerspiele werkende
Risto Kübar en Lia Hoensbroech (De Vrouw) spreken af en
toe Duits of Engels (er zijn boventitels). Maar ik vind niet dat dat
veel toegevoegde waarde heeft.
Al met al is Dit
zijn de namen van
NTGent een niet in alle opzichten geslaagde voorstelling. Gebaseerd
op een wel erg goede roman. Een aanrader die roman van Tommy
Wieringa. Maar dan zou ik ook Dzjan van Andrej
Platonov er even bij pakken. Vanwege de opvallende overeenkomsten.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: NTGent
Geen opmerkingen:
Een reactie posten