VAKE POES; OF HOE GOD VERDWEEN
LAGESTE / LISABOA HOUBRECHTS
Door Piet van Kampen, gezien 16 juni 2023
Na ongeveer een uur heb ik in de geest van het motto van laGeste* mijn voeten laten spreken, daarmee vijf anderen kortstondig tot rechtstaan gedwongen. Heb ik nog wel recht van spreken nu ik de zaal voortijdig heb verlaten? Laat ik proberen me te beperken tot waar mijn gedachten waren terwijl het op het podium ging over het misbruik door katholieke geestelijken en de collaboratie tijdens de tweede wereldoorlog.
Bij Hugo Claus waren mijn gedachten, de schrijver van Het verdriet van België, hoe die zich zou omdraaien in zijn graf. Ik dacht aan wat Luk Perceval nog maar kort geleden met zijn indrukwekkende driedelige theaterserie The Sorrows Of Belgium heeft laten zien. Natuurlijk ook aan Het hout van Jeroen Brouwers en de voorstelling Als ik de liefde niet heb van Marjolijn van Heemstra.
Lisaboa Houbrechts baseert haar voorstelling op wat haar vake, haar grootvader, haar vertelde. Ze probeert vanuit het kleine, vanuit het particuliere, het grote te laten zien. Maar mijn god, die aanpak is met dezelfde onderwerpen in de literatuur, maar ook in het theater, al zo vaak en al zo veel beter gedaan.
Ben ik ten onrechte afgehaakt? Had ik geduld moeten hebben? Omdat de voorstelling na dat eerste uur heel anders werd? Omdat Houbrechts dan, in plaats van met amateuristische dialogen, met een spannende tekst en met minder onbeholpen beeldtaal zou komen?
Lisaboa Houbrechts heeft een vol uur de tijd gehad om me te overtuigen. Om me te laten zien dat ze raad weet met de mogelijkheden die het podium van een grote zaal biedt. Ze heeft me in dat uur niet overtuigd.
* laGeste ontstond uit de erfenis van les ballets C de la B en kabinet k. Het is een gezelschap dat zegt aandacht te hebben voor alles waarin het lichamelijke centraal staat. Written by the body is het motto.
Gezien op het HOLLAND FESTIVAL
Geen opmerkingen:
Een reactie posten