●●●●○
ZUS VAN MIJN ZUS
VIA RUDOLPHI / BELLE VAN HEERIKHUIZEN
Door Piet van Kampen, gezien 25 maart 2023
De voorstelling Zus van mijn zus heeft een bijzondere ontstaansgeschiedenis. Ariane Schluter (1966) en Marisa van Eyle (1964) zaten bij elkaar op de toneelschool, maar stonden nooit samen op de planken. Vier jaar geleden besloten de twee actrices dat daar maar eens verandering in moest komen.
Schluter en Van Eyle wilden een voorstelling over familie en vroegen Peer Wittenbols (1965), die ze ook al sinds hun toneelschooltijd kennen, om een tekst te schrijven. Het werd een tekst over zussen. Vervolgens kozen ze bewust een jongere regisseur, Belle van Heerikhuizen (1992). Mede door corona ging Zus van mijn zus pas nu in première.
De scenografie (van Ruben Wijnstok) heeft veel weg van een strand met golfbrekers, ideaal om tijdens een wandeling met je zus herinneringen op te halen. Maar er is niet heel veel fantasie voor nodig om er ook het kerkhof in te zien waar de zussen moeten beslissen of ze de grafrechten van hun op anderhalfjarige leeftijd gestorven zusje Koosje al dan niet zullen verlengen.
De voorstelling springt soms vijftig jaar terug in de tijd en kijkt ook een enkele keer vooruit. Van een kinderlijke spiritistische seance om Koosje op te roepen naar de mogelijke grafredes op elkaars uitvaart. Maar in het overgrote deel van Zus van mijn zus becommentariëren twee zussen van in de vijftig op een lichtvoetige manier de dood en ander bij het leven horend verlies.
De zeggingskracht van de lichaamstaal van Ariane Schluter is misschien net ietsje sterker dan die van Marisa van Eyle, maar het acteren van beiden is gewoon van hoog niveau. Toch is Zus van mijn zus vooral een heel goede voorstelling door wat er aan de basis ligt: de meesterlijk geschreven beeldende toneeltekst van Peer Wittenbols.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Via Rudolphi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten