●●●●○
INSTANT LOVE
VIA BERLIN & CELLO OCTET AMSTERDAM / RIA MARKS
Door Piet van Kampen, gezien 15 juli 2018, geplaatst 3 januari 2019
Zes jaar geleden hoorde ik cellist Harald Austbø voor het eerst. Dat was in Liever Niet, een voorstelling van Freek Vielen. Freek deed het woord, Harald speelde cello. In latere voorstellingen, bijvoorbeeld die van De Nwe Tijd, zag ik Austbø niet alleen op cello, maar ook als acteur. Dan speelde hij of zichzelf of iemand die daar dichtbij stond. Nu in Instant Love is Austbø niet alleen componist en cellist, maar ook echt acteur, een acteur die iets speelt dat juist ver van hem af staat.
Cellist René van Munster rijdt vijf cello spelende prostituees in een kooi de vloer op. King, de pooier, kijkt toe. Foute zonebril, rood leren jack over zijn blote bast, haar in een staart, foute grijns. Zo verandert cello-virtuoos Austbø in een ordinaire pooier. Die ook als hij cello speelt die foute grijns op zich gezicht houdt. Austbø blijkt een rasacteur.
Instant Love is een schrijnend verhaal over vrouwen die onder valse voorwendsels verleid worden hun land te verlaten en worden gedwongen als hoer te werken. King (Harald Austbø) is de meedogenloze bedrieger, Grace (Dagmar Slagmolen) zijn nieuwste slachtoffer, en Ko van de Bosch de ideale tekstschrijver voor zo'n thema. Want wie anders komt op woordcombinaties als 'nageboorte van een verloren oorlog'?
De speciaal voor deze voorstelling gecomponeerde muziek van Austbø geeft extra scherpte aan de thematiek van de internationale vrouwenhandel. Soms is dat muziek voor het ensemble (zes leden van het Cello Octet Amsterdam*) op een ander moment een solo voor de componist zelf. Hoogtepunt is de quatre-mains van Austbø en Slagmolen, zonder strijkstokken, op één cello.
Regisseur Ria Marks heeft gezorgd voor genoeg luchtige momenten en heeft de cellisten niet ergens in een hoekje weggezet. Integendeel, in een choreografie van Pim Veulings zijn ze volledig in het verhaal geïntegreerd. Ook dat draagt ertoe bij dat Instant Love heel goed muziektheater is, een voorstelling waarin tekst, spel en muziek elkaar op een overtuigende manier versterken.
Cellist René van Munster rijdt vijf cello spelende prostituees in een kooi de vloer op. King, de pooier, kijkt toe. Foute zonebril, rood leren jack over zijn blote bast, haar in een staart, foute grijns. Zo verandert cello-virtuoos Austbø in een ordinaire pooier. Die ook als hij cello speelt die foute grijns op zich gezicht houdt. Austbø blijkt een rasacteur.
Instant Love is een schrijnend verhaal over vrouwen die onder valse voorwendsels verleid worden hun land te verlaten en worden gedwongen als hoer te werken. King (Harald Austbø) is de meedogenloze bedrieger, Grace (Dagmar Slagmolen) zijn nieuwste slachtoffer, en Ko van de Bosch de ideale tekstschrijver voor zo'n thema. Want wie anders komt op woordcombinaties als 'nageboorte van een verloren oorlog'?
De speciaal voor deze voorstelling gecomponeerde muziek van Austbø geeft extra scherpte aan de thematiek van de internationale vrouwenhandel. Soms is dat muziek voor het ensemble (zes leden van het Cello Octet Amsterdam*) op een ander moment een solo voor de componist zelf. Hoogtepunt is de quatre-mains van Austbø en Slagmolen, zonder strijkstokken, op één cello.
Regisseur Ria Marks heeft gezorgd voor genoeg luchtige momenten en heeft de cellisten niet ergens in een hoekje weggezet. Integendeel, in een choreografie van Pim Veulings zijn ze volledig in het verhaal geïntegreerd. Ook dat draagt ertoe bij dat Instant Love heel goed muziektheater is, een voorstelling waarin tekst, spel en muziek elkaar op een overtuigende manier versterken.
* De zes leden van het Cello Octet Amsterdam: Sanne Bijker, Sanne van de Horst, Justa de Jong, René van Munster, Rares Mihailescu, Genevieve Verhagen.
THEATERTOURNEE vanaf 15 januari 2019
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Via Berlin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten