●●●●○
ROMEO EN JULIA
TONEELGROEP OOSTPOOL
Door Piet van Kampen, gezien 6 januari 2018
Ik heb heel wat opvoeringen van Romeo en Julia gezien, maar nog nooit heb ik zo moeten lachen bij dit stuk over de onmogelijke liefde van twee pubers in het door haat beheerste Verona als vanavond. Dat komt vooral door de meesterlijke en voortdurend verrassende tekstbewerking van Jan Hulst en Kasper Tarenskeen.
Die twee tekstschrijvers hebben niet alleen Shakespeares woorden over de vete tussen twee families en de romantische liefde van de dertienjarige Julia en de iets oudere Romeo op een radicale manier omgewerkt naar de jeugdtaal van nu, ze hebben er ook met behoud van structuur en personages hun eigen eigenwijze hedendaagse draai aan gegeven.
De eerste woorden van de voorstelling 'Een klaroen schalt', uitgesproken door Thomas Cammaert als Lorenzo, klinken nog middeleeuws. Maar als even later Romeo's vriend Mercutio hevig verontwaardigd tekeer gaat omdat aartsvijand Tebaldo met zijn koets op de kerstmarkt zou zijn ingereden, is dat de eerste van veel verwijzingen naar de actualiteit. Of andersom, hedendaagse gewoontes die omgezet zijn naar de middeleeuwen. Zoals de datumprikker: een ezel van dorp tot dorp met een schoolbord waarop je met stoepkrijt een kruisje kunt zetten. En dan maar hopen dat het niet gaat regenen.
Soms zijn de dialogen tot in het extreme ingekort, zoals deze:
Romeo: 'Awkward'
Julia 'Kut!'
Gelukkig heeft Bart van den Donker als Benvolio de etymologie van het woord awkward dan al golf voor golf, op de manier waarop dat bij bijvoorbeeld Vindicat gebruikelijk is, omstandig toegelicht. Van den Donker laat overigens vaker zien dat hij een goede imitator is, ook de manier waarop hij aan de Pepsi commercial van Kendall Jenner refereert, mag er zijn. Twee voorbeelden van acteren die meteen ook laten zien dat regisseur Marcus Azzini ervoor heeft gekozen zijn regie volledig dienstbaar te maken aan de komische vondsten van het tekstschrijfduo.
Het tempo is hoog, slechts heel af en toe is er plaats voor wat vertraging of verstilling. Dat is dan niet bij de scènes tussen Romeo (Abe Dijkman) en Julia (Diewertje Dir). Daar wordt het romantische steeds óf meteen onderuitgehaald óf de sentimentaliteit in getrokken. Zo heeft Romeo nog niet met een 'Is dit het? Is dit het verhaal?' zijn liefdesgeschiedenis gerelativeerd of hij fleemt alweer zoetsappig 'en nu voor altijd lepeltje lepeltje.' Nee, die verstilling en vertraging zit vooral in de gewelddadige scènes. Met als hoogtepunt de sterfscène van Mercutio (Jannick Jozefzoon) nadat Tebaldo (Chris Peters) hem dodelijk heeft getroffen.
Het is dus vooral door de tekst dat deze Romeo en Julia van Toneelgroep Oostpool voortdurend geestig is. Soms op een relativerende manier, dan weer volledig over the top, en af en toe ook wel iets te melig. Omdat Hulst en Tarenskeen in hun humor bewust niet consequent zijn, is het steeds weer een verrassing met welke variant ze zullen uitpakken. Zo kan het gebeuren dat je midden in je lachbui om een metagrap, of je gegrinnik om een droogkomische relativering, een onverwachte superflauwe woordspeling moet zien te verwerken.
De door Mattijs van Bergen ontworpen kostuums sluiten naadloos aan bij die humor. Vooral met het aan de voorzijde opengewerkte nauwsluitende blauwe pak van Tebaldo en het pikante rode rokje met bijpassende rode kniekousen van Mercutio heeft Van Bergen een zodanige balans gevonden tussen pasvorm, draagcomfort en design dat een lichte contractie van de lachspieren onvermijdelijk is.
Ook de acteurs dragen er natuurlijk aan bij om er een komische voorstelling van te maken. Opvallend is de podiumpresence van Chris Peters (Tebaldo). Peters is zo'n acteur die zo gauw hij op het podium staat er ook volledig is. Maar het zijn toch vooral Bart van den Donker (Benvolio), Mirjam Stolwijk (mevrouw Capuletti) en Thomas Cammaert (Lorenzo) die het vak komediespelen echt beheersen, want zij zijn het die ook met alleen mimiek en lichaamstaal de zaal een lach weten te ontlokken.
In tegenstelling tot wat Cammaert er in de voorstelling over zegt 'Frater Lorenzo, saaie kutrol, Jezus!', is de rol van Lorenzo in deze Romeo en Julia groter dan in de hedendaagse opvoeringspraktijk gebruikelijk is. Lorenzo heeft zelfs niet alleen het eerste, maar ook laatste woord. En Thomas Cammaert is door de perfecte balans tussen de tongue in cheek manier waarop hij zijn tekst uitspreekt en de schalkse blik waarmee hij daarbij over zijn schouder de zaal in kijkt voor mij de uitblinker in deze radicaal bewerkte maar heel geslaagde en heel geestige Romeo en Julia.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Toneelgroep Oostpool
Die twee tekstschrijvers hebben niet alleen Shakespeares woorden over de vete tussen twee families en de romantische liefde van de dertienjarige Julia en de iets oudere Romeo op een radicale manier omgewerkt naar de jeugdtaal van nu, ze hebben er ook met behoud van structuur en personages hun eigen eigenwijze hedendaagse draai aan gegeven.
De eerste woorden van de voorstelling 'Een klaroen schalt', uitgesproken door Thomas Cammaert als Lorenzo, klinken nog middeleeuws. Maar als even later Romeo's vriend Mercutio hevig verontwaardigd tekeer gaat omdat aartsvijand Tebaldo met zijn koets op de kerstmarkt zou zijn ingereden, is dat de eerste van veel verwijzingen naar de actualiteit. Of andersom, hedendaagse gewoontes die omgezet zijn naar de middeleeuwen. Zoals de datumprikker: een ezel van dorp tot dorp met een schoolbord waarop je met stoepkrijt een kruisje kunt zetten. En dan maar hopen dat het niet gaat regenen.
Soms zijn de dialogen tot in het extreme ingekort, zoals deze:
Romeo: 'Awkward'
Julia 'Kut!'
Gelukkig heeft Bart van den Donker als Benvolio de etymologie van het woord awkward dan al golf voor golf, op de manier waarop dat bij bijvoorbeeld Vindicat gebruikelijk is, omstandig toegelicht. Van den Donker laat overigens vaker zien dat hij een goede imitator is, ook de manier waarop hij aan de Pepsi commercial van Kendall Jenner refereert, mag er zijn. Twee voorbeelden van acteren die meteen ook laten zien dat regisseur Marcus Azzini ervoor heeft gekozen zijn regie volledig dienstbaar te maken aan de komische vondsten van het tekstschrijfduo.
Het tempo is hoog, slechts heel af en toe is er plaats voor wat vertraging of verstilling. Dat is dan niet bij de scènes tussen Romeo (Abe Dijkman) en Julia (Diewertje Dir). Daar wordt het romantische steeds óf meteen onderuitgehaald óf de sentimentaliteit in getrokken. Zo heeft Romeo nog niet met een 'Is dit het? Is dit het verhaal?' zijn liefdesgeschiedenis gerelativeerd of hij fleemt alweer zoetsappig 'en nu voor altijd lepeltje lepeltje.' Nee, die verstilling en vertraging zit vooral in de gewelddadige scènes. Met als hoogtepunt de sterfscène van Mercutio (Jannick Jozefzoon) nadat Tebaldo (Chris Peters) hem dodelijk heeft getroffen.
Het is dus vooral door de tekst dat deze Romeo en Julia van Toneelgroep Oostpool voortdurend geestig is. Soms op een relativerende manier, dan weer volledig over the top, en af en toe ook wel iets te melig. Omdat Hulst en Tarenskeen in hun humor bewust niet consequent zijn, is het steeds weer een verrassing met welke variant ze zullen uitpakken. Zo kan het gebeuren dat je midden in je lachbui om een metagrap, of je gegrinnik om een droogkomische relativering, een onverwachte superflauwe woordspeling moet zien te verwerken.
De door Mattijs van Bergen ontworpen kostuums sluiten naadloos aan bij die humor. Vooral met het aan de voorzijde opengewerkte nauwsluitende blauwe pak van Tebaldo en het pikante rode rokje met bijpassende rode kniekousen van Mercutio heeft Van Bergen een zodanige balans gevonden tussen pasvorm, draagcomfort en design dat een lichte contractie van de lachspieren onvermijdelijk is.
Ook de acteurs dragen er natuurlijk aan bij om er een komische voorstelling van te maken. Opvallend is de podiumpresence van Chris Peters (Tebaldo). Peters is zo'n acteur die zo gauw hij op het podium staat er ook volledig is. Maar het zijn toch vooral Bart van den Donker (Benvolio), Mirjam Stolwijk (mevrouw Capuletti) en Thomas Cammaert (Lorenzo) die het vak komediespelen echt beheersen, want zij zijn het die ook met alleen mimiek en lichaamstaal de zaal een lach weten te ontlokken.
In tegenstelling tot wat Cammaert er in de voorstelling over zegt 'Frater Lorenzo, saaie kutrol, Jezus!', is de rol van Lorenzo in deze Romeo en Julia groter dan in de hedendaagse opvoeringspraktijk gebruikelijk is. Lorenzo heeft zelfs niet alleen het eerste, maar ook laatste woord. En Thomas Cammaert is door de perfecte balans tussen de tongue in cheek manier waarop hij zijn tekst uitspreekt en de schalkse blik waarmee hij daarbij over zijn schouder de zaal in kijkt voor mij de uitblinker in deze radicaal bewerkte maar heel geslaagde en heel geestige Romeo en Julia.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Toneelgroep Oostpool
Geen opmerkingen:
Een reactie posten