●●○○○
KAAP FURIE
BELLEVUE PRODUCTIES / NINA DE LA PARRA
Door Piet van Kampen, gezien 13 januari 2018
Twee zussen kapen een trein. De passagiers laten ze gaan, de conducteur houden ze vast als gijzelaar. Directe aanleiding is een incident in een nachttrein waarbij twee conducteurs een zestienjarig meisje hebben aangerand. Maar de actie van de twee zussen is ook gericht tegen andere vormen van seksuele agressie tegen vrouwen.
Judith (Wendell Jaspers), volledig in het zwart, schilt als we de zaal binnenkomen een appel met een veel te groot mes en kijkt ons strijdvaardig aan. Naast haar een hamer, een zaag, een koevoet en meer van dat soort gereedschap. De boodschap is duidelijk: dit is een dame waar niet mee valt te spotten. Haar jongere zus Gaia (Johanna Hagen) is ook in het zwart. Maar met in beide handen roze goodybags staat ze er een stuk minder strijdvaardig bij.
Al snel blijkt dat de conducteur (Leòn Ali Cifteci) vrijwillig meewerkt. Ook lijkt het erop dat de zussen niet meer willen dan via sociale media zoveel mogelijk aandacht voor hun actie. Gaandeweg wordt de tegenstelling tussen de zussen echter steeds duidelijker. Judith wil verder gaan dan is afgesproken. Gaia verzet zich daartegen.
Waarschijnlijk heeft toneelschrijfster Sara van Gennip voor ogen gehad dat het publiek die spanning zou voelen, en vooral dat we ons zouden afvragen of Judith de afspraken niet zou schenden en fysiek geweld zou gaan gebruiken. Maar of dat gebeurt, of het publiek die spanning voelt? In Van Gennips tekst zitten zoveel relativeringen, vooral in de dialogen waarin de zussen weer zusjes zijn en elkaar met koosnaampjes aanspreken, dat ik me in ieder geval niet echt zorgen maak.
Zeker niet omdat Nina de la Parra er in haar regie nog een schepje bovenop doet. In de tekst worden de scherpe nagels al bijgevijld voordat ze echt schade kunnen aanrichten. Als je dan ook nog eens die toch al relativerende tekst gaat verzachten met een enorme hoeveelheid roze confetti, maak je de voorstelling nog ongevaarlijker. Terwijl de tekst van Van Gennip juist gebaat zou zijn bij een regie die het verhaal wat grimmiger zou maken.
Aan die te ver doorgevoerde relativering in de regie, en eigenlijk ook al van de tekst, kunnen de acteurs niet zoveel meer veranderen. De goed spelende Wendell Jaspers doet er alles aan om een gevaarlijke actievoerster neer te zetten. Maar op de door al die confetti zuurstokroze speelvloer komt dat niet echt dreigend over.
De enige keer dat het wel spannend wordt, dat je kunt voelen dat de voorstelling het de toeschouwers lastig maakt, is als Jaspers als Judith zittend op de vloer een monoloog houdt waarin ze beschrijft hoe een man de deur op slot doet, haar opdraagt haar kleren uit te doen, zijn hand op haar keel legt, knijpt, zijn knieën op haar bovenarmen plaatst … als je wilt weten hoe die monoloog verder gaat, zul je naar de voorstelling moeten gaan.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Theater Bellevue
Judith (Wendell Jaspers), volledig in het zwart, schilt als we de zaal binnenkomen een appel met een veel te groot mes en kijkt ons strijdvaardig aan. Naast haar een hamer, een zaag, een koevoet en meer van dat soort gereedschap. De boodschap is duidelijk: dit is een dame waar niet mee valt te spotten. Haar jongere zus Gaia (Johanna Hagen) is ook in het zwart. Maar met in beide handen roze goodybags staat ze er een stuk minder strijdvaardig bij.
Al snel blijkt dat de conducteur (Leòn Ali Cifteci) vrijwillig meewerkt. Ook lijkt het erop dat de zussen niet meer willen dan via sociale media zoveel mogelijk aandacht voor hun actie. Gaandeweg wordt de tegenstelling tussen de zussen echter steeds duidelijker. Judith wil verder gaan dan is afgesproken. Gaia verzet zich daartegen.
Waarschijnlijk heeft toneelschrijfster Sara van Gennip voor ogen gehad dat het publiek die spanning zou voelen, en vooral dat we ons zouden afvragen of Judith de afspraken niet zou schenden en fysiek geweld zou gaan gebruiken. Maar of dat gebeurt, of het publiek die spanning voelt? In Van Gennips tekst zitten zoveel relativeringen, vooral in de dialogen waarin de zussen weer zusjes zijn en elkaar met koosnaampjes aanspreken, dat ik me in ieder geval niet echt zorgen maak.
Zeker niet omdat Nina de la Parra er in haar regie nog een schepje bovenop doet. In de tekst worden de scherpe nagels al bijgevijld voordat ze echt schade kunnen aanrichten. Als je dan ook nog eens die toch al relativerende tekst gaat verzachten met een enorme hoeveelheid roze confetti, maak je de voorstelling nog ongevaarlijker. Terwijl de tekst van Van Gennip juist gebaat zou zijn bij een regie die het verhaal wat grimmiger zou maken.
Aan die te ver doorgevoerde relativering in de regie, en eigenlijk ook al van de tekst, kunnen de acteurs niet zoveel meer veranderen. De goed spelende Wendell Jaspers doet er alles aan om een gevaarlijke actievoerster neer te zetten. Maar op de door al die confetti zuurstokroze speelvloer komt dat niet echt dreigend over.
De enige keer dat het wel spannend wordt, dat je kunt voelen dat de voorstelling het de toeschouwers lastig maakt, is als Jaspers als Judith zittend op de vloer een monoloog houdt waarin ze beschrijft hoe een man de deur op slot doet, haar opdraagt haar kleren uit te doen, zijn hand op haar keel legt, knijpt, zijn knieën op haar bovenarmen plaatst … als je wilt weten hoe die monoloog verder gaat, zul je naar de voorstelling moeten gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten