●●●○○
EN MANQUE
THEATRE DE VIDY, COMPAGNIE 22.66 / VINCENT MACAIGNE
Door RiRo, gezien 7 juni 2017
Twee dagen na de uiterst actuele eerste drie delen van The Nation van Eric de Vroedt zie ik een voorstelling van een theatermaker die zich juist totaal niet richt op de actualiteit. Een grotere tegenstelling is haast niet denkbaar. Vincent Macaigne (tekst, regie en scenografie) wil met En manque de toeschouwers pure, rauwe emoties laten ervaren. Dat doet hij door een combinatie van beeldende kunst, bewegingstheater, teksttoneel en niet te vergeten soudscapes. Want de volumeknop gaat helemaal open (er worden oordopjes uitgedeeld).
Vier personages doen verwoede pogingen om hun levenslust terug te krijgen, om over hun gemis (manque) aan liefde, aan verlangen heen te komen. Vincent Macaigne doet daarbij niet aan psychologische ontwikkelingen of sociologische verklaringen. Hij confronteert ons met zijn opvattingen over de dubbelzinnig van het bestaan, met zijn ideeën over liefde, intimiteit, woede en angst door ze met kracht de zaal in te slingeren. Bij de vouw, de man, en bij hun oudste dochter en haar vriendin overheersen daarbij woede en agressie. Alleen bij de jongste dochter, een kind nog, gekleed in een T-shirt met de iconische afbeelding van Che Guevarra, is er in eerste instantie nog onschuld zichtbaar.
Europa is uit elkaar gespat. Maar de depressieve Sofia Burini (Sofia Teillet), straatarm geboren beneden in de vallei, en steenrijk geworden door haar huwelijk met een man van boven, heeft alle kunstschatten van het uit elkaar gevallen Europa gered door ze op te kopen en in een galerie onder te brengen. Haar oudste dochter Liza (Liza Lapert) heeft een haat-liefde verhouding met haar moeder. Ondanks het feit dat ze op de best denkbare scholen heeft gezeten, leidt ze samen met haar vriendin Clara (Clara Lama-Schmidt) een anarchistisch revolutionaire groep.
Het verhaal in En manque, voor zover je bij deze voorstelling überhaupt over een verhaal kunt spreken, zou je kunnen zien als metafoor voor een maatschappij waarin de rijken de armen volledig hebben leeggezogen. En waarin ouders die in de zestiger jaren hippies waren en fan van de Rolling Stones (tijdens de voorstelling zien we op Facebook dat Mick Jagger zojuist is overleden) en die hun kinderen acid gaven om ze rustig te houden, daar nu de wrange vruchten van plukken.
En manque is theater als een schreeuw (a la Munch), waarin woede en pijn overheersen en het verlangen nog maar net zichtbaar blijft. Macaigne zet daarbij niet alleen overdonderend en keihard geluid in en liters nepbloed. Aan het eind als er, zoals dat nou eenmaal gaat bij toneel, gestorven wordt, veranderen zeshonderd liter water de speelvloer van het Compagnietheater in een ware modderpoel.
En manque is een voorstelling waaraan je je flink kunt ergeren. Maar als je je niet verzet, als je je mee laat voeren in de gewelddadige magie van het verlangen die Macaigne in En manque creëert, ga je na een bijzondere theaterervaring toch tevreden naar huis.
En manque is een voorstelling waaraan je je flink kunt ergeren. Maar als je je niet verzet, als je je mee laat voeren in de gewelddadige magie van het verlangen die Macaigne in En manque creëert, ga je na een bijzondere theaterervaring toch tevreden naar huis.
Gezien tijdens HOLLAND FESTIVAL
Geen opmerkingen:
Een reactie posten