Recensie: Primera Carta de San Pablo a los Corintios, Cantata BWV 4 Christ lag in Todesbanden, Oh Charles! van Atra Bilis Teatro / Angélica Liddell

●●●○○

 

PRIMERA CARTA DE SAN PABLO A LOS CORINTIOS, CANTATA BWV 4 CHRIST LAG IN TODESBANDEN, OH CHARLES!

 

ATRA BILIS TEATRO / ANGELICA LIDDELL

Door RiRo, gezien 6 mei 2016

De Catalaanse theatermaker en performer Angélica Liddell verandert in Primera Carta de San Pablo a los Corintios, Cantata BWV 4 Christ lag in Todesbanden, Oh Charles! de schouwburg in een kerk. In een katholieke kerk. Want ze maakt van het podium een altaar waarop ze de mis van haar seksueel getinte passie opdraagt. Liddell gelooft niet in God. Zegt ze. Desondanks maakt ze theater alsof hij wel bestaat. Om ons daarmee het omgaan met zijn niet-bestaan te laten ervaren?

Bij de eerste scènes van de voorstelling heb ik nog geen idee waar het over gaat: geen tekst, alleen maar heel veel christelijke symboliek. Ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet. Maar dan meen ik in de goudkleurig gespoten naakte acteur sekteleider Charles Manson te herkennen. Dat zal de Charles uit de voorstellingstitel zijn. Maar verder. Nee, dat begin is voor mij veel te symbolisch.

Eindelijk tekst. In het Zweeds. Uit speakers. Uit een film van Bergman. Over liefde en geloof. Ik begin iets te begrijpen van wat Liddell met de voorstelling wil. Terwijl we de geprojecteerde vertaling van die Zweedse tekst meelezen, gebeurt er ondertussen niets op het podium. Ik kijk even snel om me heen. Ben benieuwd hoeveel toeschouwers vanavond weg zullen lopen. Vijf. Dat valt me mee.

Maar daarna, na ongeveer een half uur, Angélica Liddell zelf aan het woord. In heel snel Spaans. Een monoloog. Twee monologen eigenlijk. De eerste gebaseerd op Emily Dickinson's The Queen of Calvary. De tweede op de Eerste brief van Paulus aan de Korintiërs. Ik ga naar het puntje van mijn stoel. Wow! Nu gebeurt er wat! Het is niet zo dat de relatie christendom en seksualiteit mijn favoriete onderwerp is. Het is de furieuze manier waarop Liddell de tekst de zaal in slingert. Aan het slot van de tweede monoloog ben ik zelfs bereid te geloven dat je alleen via liefde voor 'hem' tot 'Hem' kan komen. Terwijl ik niks heb met 'Hem'.

In de voorstellingsinformatie was al verklapt dat er onder medische begeleiding bloed zou worden afgetapt van één van de acteurs. Het duurt nogal lang voor er voldoende bloed uit de arm van de acteur is gekomen. Steeds zoekt de arts oogcontact met de technici achter in de zaal, totdat uiteindelijk het bevrijdende teken komt dat het zo wel genoeg is. Maar dat live afknippen van het lange haar van een vrijwilligster! Dat vind ik wél schokkend, merk ik.

Aan het einde van de voorstelling zijn we weer terug bij alleen maar symboliek. Met vijf, van boven kale en van onder behaarde, naakte vrouwen. In devote aanbidding van Charles. Maar nu, nu ik inmiddels iets meer begrijp van Liddell's bedoelingen met Primera Carta de San Pablo a los Corintios, Cantata BWV 4 Christ lag in Todesbanden, Oh Charles!, nu zit ik gefascineerd te kijken. Na het applaus moet ik zelfs even blijven zitten om bij te komen van wat ik in die anderhalf uur allemaal heb meegemaakt. Wat mooi dat de Amsterdamse Schouwburg zo'n ongebruikelijke en weerbarstige voorstelling op het programma durft te zetten!