Recensie: Heimat, een theatervoorstelling van De Nwe Tijd / Freek Vielen

●●●●● 

HEIMAT, EEN THEATERVOORSTELLING

 

FREEK VIELEN, REBEKKA DE WIT, TOM STRUYF, SUZANNE GROTENHUIS EN HARALD AUSTBO

Door RiRo, gezien 28 maart 2014

Heimat, een theatervoorstelling is een intelligente, intieme, en ongelooflijk rijke voorstelling. Met subtiele humor. Die ontzettend goed in elkaar zit. En die ontroert. Zowel door de inhoud als door de vorm. Zonder twijfel de beste voorstelling die ik dit seizoen heb gezien.

Vijf jonge theatermakers. Vier op het podium, één in de zaal (regisseur Freek Vielen). De vier op het podium zeggen om en om een paar zinnen. Zo bouwen drie van de vier langzaam het beeld op van hun vader, en de vierde, Suzanne Grotenhuis, van haar moeder. Later, in het gesprek met haar oma, zal blijken waarom. Want later verschijnen op een scherm regelmatig fragmenten uit interviews die ze hadden met vijf ouders en vijf grootouders. Die ze vragen voorleggen als 'Wat zou je anders doen als je je leven over mocht doen?'

De Wit: Mijn vader is een dominee. Met een lengte van 1.60 meter. Wat voor een dominee vrij klein is. Voor mannen in het algemeen ook.

Struyf: Mijn vader kent elk type vliegtuig uit zijn hoofd.

Grotenhuis: Mijn moeder was echt heel slecht in het maken van vlechten.

Austbø: Mijn vader is Noor. Hij rookt Gitane zonder filter.

De dertigers behandelen wezenlijke vragen van het leven door én live zichzelf te acteren, én op het scherm in dialoog te gaan met een van hun ouders en grootouders. Dat wisselen ze in vloeiende overgangen af met muziek. Met zang, met cello, of pianola. Terwijl ook het geheel door het uitgekiende ritme, door de perfecte timing, en door de soepele overgangen een haast muzikale opbouw heeft. Die prachtig uitgebalanceerde vorm versterkt de schoonheid van deze inhoudelijk toch al zo overweldigende en indrukwekkende voorstelling.

Als Harald Austbø met zijn vader musiceert, Harald live op cello op het podium, zijn vader, een concertpianist, op de piano op scherm achter hem, is dat niet alleen bijzonder omdat ze allebei hele goede musici zijn. Maar ook omdat we zien hoe nauwgezet ze samenspelen. Terwijl we als toeschouwers dan al weten dat hun vader - zoon relatie niet altijd zo optimaal was.

De oma van Suzanne, op haar vraag wat ze anders zou doen als ze haar leven over mocht doen. De oma denkt na en antwoord: 'Niets'. Suzanne probeert het op een andere manier. Als je nou nog vijf levens had, wat zou je dan in al die vijf levens meenemen? De oma zwijgt eerst, dan zegt ze: 'Ik zal je wat vertellen.' En ze vertelt wat. En dat doet ze op een manier die bijblijft. Ik ga niet zeggen hoe ze dat doet. En niet wat ze vertelt. Want deze voorstelling moet nog veel vaker gespeeld worden, vind ik. Zodat nog veel meer mensen ervan kunnen genieten, en nog veel meer mensen er door kunnen worden geraakt.