●●●○○
A TRAGEDY (SIMPLIFIED)
NAOMIE VELISSARIOU
Door RiRo, gezien 27 november 2013
Ze
neemt er de tijd voor. Eerst staat Naomi Velissariou (1984) met een
gele pruik op achter een microfoonstandaard (waar nog geen snoer in
zit), ze wacht tot haar medespeler en geluidsontwerper Jim Zoet klaar
is met het opbouwen van de scène. Tot ze besluit toch maar te
beginnen. Zonder microfoon. Op een afstandelijke manier legt ze dan
uit wat een tragedie is, hoe die is opgebouwd. En dat zij Elektra is,
de dochter van Agamemnon. Vervolgens kalkt ze zwijgend namen en
plaatsen op een zwarte zijwand.
Ik
zie wel dat ze bezig is de stamboom van de Oresteia te verweven met
die van haar Vlaams-Griekse familie in Genk, de stad van de
kolenmijnen en, na de sluiting daarvan, van de Ford-fabriek. Maar ze
licht het pas toe als ze helemaal klaar is met schrijven. En dat
neemt behoorlijk wat tijd in beslag.
Net
als ik onrustig begin te worden en begin te denken dat er wel heel
erg weinig gebeurt, kantelt de voorstelling. Op een tekstueel
subtiele manier haalt ze haar uitleg van daarvoor voor een deel weer
onderuit. Daarbij spaart ze zichzelf en haar jeugd in Genk niet. En
ook het huidige Griekenland wordt van de nodige kritische
kanttekeningen voorzien.
Steeds
expressiever wordt haar spel nu. Ze brengt blauwe schmink aan rond
haar ogen, zet vleugels als grote oren op haar hoofd, en gebruikt vijf microfoons
tegelijk. Soms schreeuwt ze, dan weer dempt ze haar stem. Dit ziet er
echt heel mooi uit. De tekst is nu ook heel sterk, vind ik. En nu,
achteraf, blijkt dat de traagheid van de openingsscène wel degelijk
functioneel was.
In
de laatste scène komt de verstilling. Zittend in een stoel,
afgeschminkt, quasi als zichzelf, houdt ze een intieme monoloog over
de problematisch relatie met haar zus (een monoloog die in de verte
doet denken aan Zus van, de
tekst van Lot Vekemans gespeeld door Elsie de Brauw). In deze mooie
slotscène laat Velissariou zien dat ze niet alleen het expressieve
werk beheerst, maar ook heel goed uit de voeten kan met klein
acteren.
Uiteindelijk
blijkt deze voorstelling, in
een eindregie van Gillis Biesheuvel, toch behoorlijk goed in elkaar
te zitten. A Tragedy (simplified) is
het eerste wat ik zie van Naomi Velissariou als maakster. Maar dit
smaakt naar meer. Ik ga haar werk in de gaten houden.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Frascati Producties
Geen opmerkingen:
Een reactie posten