●●●●○
(V)
DeNweTijd / ROSA VANDERVORST EN FREEK VIELEN
Door Piet van Kampen, gezien 7 maart 2024
Nobelprijswinnaar Annie Ernaux (1940) is al in de zeventig als ze zich in Mémoire de fille (2016) – een belangrijke inspiratiebron voor (v) – tastend en zoekend in haar herinneringen een weg baant naar de zomer van 1958. Omdat ze probeert terug te halen wat ze voelde toen ze als meisje van zeventien voor het eerst met een mannelijke erectie kennismaakte.
Evgenia Brendes (1989), Brenda Corijn (1998), Mieke De Groote (1958), Suzanne Grotenhuis (1985) en Ellis Meeusen (1993) interviewden als voorbereiding voor de voorstelling (v) eerst hun moeders (Mieke De Groote haar dochter), daarna werden ze zelf geïnterviewd. Eerst over hoe het was toen ze zeventien waren. Daarna over de eerste keer ongesteld zijn, oefenen voor je eerste tongzoen, scheren van je benen, en wat je nog meer allemaal meemaakt en doet omdat je (v) achter je naam hebt staan.
Die voorbereiding van (v) lijkt op de research voor een documentaire. Maar je kunt er ook een parallel in zien met het tastend en zoekend schrijven van Ernaux. Met als belangrijk verschil dat bij Ernaux die zoektocht wèl en bij de voorstelling (v) niet in het eindresultaat is opgenomen.
Op het podium de vijf actrices, op een groot scherm op de achterwand zo nu en dan de moeders van Evgenia (in het Russisch), Brenda (in het Portugees) en Ellis (in het Mortsels). Als een van de vijf een herinnering vertelt, leven de andere vier mee met hun stille spel en laten daarmee zien dat degene die aan het woord is, gehoord en gezien wordt. Andere vormen van dialoog zijn er niet.
Het deel over ongewilde aanrakingen door mannen duurt behoorlijk lang. Is dat omdat het een onderwerp is dat de vijf op het podium erg bezighoudt? Omdat ze daar alle vijf vaak last van hebben? Omdat het gereduceerd worden tot anoniem lustobject voor vrouwen een zo goed als dagelijkse ervaring is? Of ervaar ik het als erg lang, omdat ik me er als man ongemakkelijk bij voel?
(v) naar een idee van, en geregisseerd door, Rosa Vandervost en Freek Vielen (met tekstbijdragen Rebekka de Wit) is een moedige en indrukwekkende voorstelling. Dat we bij elk thema een groot aantal herinneringen te horen krijgen en dat bij alle onderwerpen meer vrouwen, elk op hun eigen manier, hun ervaringen vertellen, is de kracht van de voorstelling. Want daardoor stijgt het uit boven anekdotiek en krijgt het universele zeggingskracht.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: DeNweTijd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten