●●●○○
IN WANKEL EVENWICHT
TONEELSCHUUR PRODUCTIES I.S.M. ITA 2 / MAREN E BJORSETH
Door Piet van Kampen, gezien 30 maart 2019
Het wankele evenwicht van het huwelijk van Agnes en Tobias, een echtpaar van middelbare leeftijd, wordt op de proef gesteld als Harry, al veertig jaar de beste vriend van Tobias, en zijn vrouw Edna voor de deur staan. Ze zijn hun eigen huis ontvlucht vanwege een niet nader omschreven grote angst. Even later meldt dochter Julia zich nadat haar vierde huwelijk op de klippen is gelopen. Claire, de alcoholische zus van Agnes, die al langer bij hen woont, completeert het kwartet 'vluchtelingen' dat van vrijdagavond tot zondagochtend in het huis van Agnes en Tobias onderdak vindt.
Met A Delicate Balance uit 1966 won Edward Albee zijn eerste Pulizer Prize for Drama. Net als in Who is afraid for Virginia Woolf onderzoekt Albee ook in In wankel evenwicht de grenzen van een relatie en van de liefde die daaronder zit, of er ooit onder heeft gezeten. In dit geval hoe Agnes en Tobias er in één weekend mee worden geconfronteerd dat het vermijden van het maken van keuzes, waarop hun huwelijk al sinds de vroege dood van hun zoon is gebaseerd, niet meer werkt.
Rondom het huis een 'gazon' van houtsnippers. De woonkamer waar alle teksten van het stuk worden gezegd, is sober ingericht. Er staat niet meer dan nodig is. Daarboven de volledig open en volledig lege slaapkamer waar dochter Julia na elk mislukt huwelijk weer enige tijd haar toevlucht zocht. Een slaapkamer met een ondergrond die bij elke stap die de onverwachte logés Harry en Edna er zetten zo'n enorm geluid maakt dat de personages daaronder even hun adem inhouden. Meer moet dat niet zijn! De scenografie (van Juul Dekker) is functioneel en glashelder.
Dat geldt ook voor de regie van Maren Bjørseth. Geen zendmicrofoons, geen live video. Geen andere technisch snufjes alleen maar omdat het kan. Gewoon 'good old acting': functioneel en glashelder. Waarbij Bjørseth erin slaagt om ook in de manier waarop ze de spelers laat acteren de 'delicate balance' te vinden. Malou Gorter speelt een Agnes die terwijl ze zoveel mogelijk controle probeert te houden toch heel subtiel twijfel laat doorschemeren. Aan het spel van Hajo Bruins als Tobias, de schipperende echtgenoot die zijn emoties verbergt, kun je zien dat die emoties vroeg of laat toch zullen moeten komen.
Bij het, wat betreft het vinden van de balans, lastigste personage, de alcoholische zus Claire, laat Bjørseth Janneke Remmers tot de grens van overacting gaan. Waarmee ze Remmers de kans geeft een onvergetelijke versie van Claire neer te zetten, een personage dat met haar vileine vragen en opmerkingen de dilemma's van Agnes en Tobias steeds op scherp zet.
Terwijl dertiger Thomas Cammaert door een stramme lichaamshouding en door het staccato uitspreken van zijn teksten er wel in slaagt om Harry, zijn veel ouder personage, neer te zetten, heeft twintiger Emma Joosten daar als Edna veel moeite mee. Maar dat kun je iemand die nog op de toneelschool zit niet kwalijk nemen. Hetzelfde geldt voor Carina de Vroome, te jong nog en te onervaren om al geloofwaardig een vrouw te spelen die vier huwelijken achter de rug heeft.
Maren E Bjørseth bevestigt met In wankel evenwicht dat ze het vak beheerst. Ook met deze regie laat ze weer zien dat ze bij een tragikomedie precies weet waar de grenzen liggen om zo'n stuk op een sprankelende manier op de planken te brengen. Is Bjørseth toe aan de grote zaal? Ik denk het wel.
Met A Delicate Balance uit 1966 won Edward Albee zijn eerste Pulizer Prize for Drama. Net als in Who is afraid for Virginia Woolf onderzoekt Albee ook in In wankel evenwicht de grenzen van een relatie en van de liefde die daaronder zit, of er ooit onder heeft gezeten. In dit geval hoe Agnes en Tobias er in één weekend mee worden geconfronteerd dat het vermijden van het maken van keuzes, waarop hun huwelijk al sinds de vroege dood van hun zoon is gebaseerd, niet meer werkt.
Rondom het huis een 'gazon' van houtsnippers. De woonkamer waar alle teksten van het stuk worden gezegd, is sober ingericht. Er staat niet meer dan nodig is. Daarboven de volledig open en volledig lege slaapkamer waar dochter Julia na elk mislukt huwelijk weer enige tijd haar toevlucht zocht. Een slaapkamer met een ondergrond die bij elke stap die de onverwachte logés Harry en Edna er zetten zo'n enorm geluid maakt dat de personages daaronder even hun adem inhouden. Meer moet dat niet zijn! De scenografie (van Juul Dekker) is functioneel en glashelder.
Dat geldt ook voor de regie van Maren Bjørseth. Geen zendmicrofoons, geen live video. Geen andere technisch snufjes alleen maar omdat het kan. Gewoon 'good old acting': functioneel en glashelder. Waarbij Bjørseth erin slaagt om ook in de manier waarop ze de spelers laat acteren de 'delicate balance' te vinden. Malou Gorter speelt een Agnes die terwijl ze zoveel mogelijk controle probeert te houden toch heel subtiel twijfel laat doorschemeren. Aan het spel van Hajo Bruins als Tobias, de schipperende echtgenoot die zijn emoties verbergt, kun je zien dat die emoties vroeg of laat toch zullen moeten komen.
Bij het, wat betreft het vinden van de balans, lastigste personage, de alcoholische zus Claire, laat Bjørseth Janneke Remmers tot de grens van overacting gaan. Waarmee ze Remmers de kans geeft een onvergetelijke versie van Claire neer te zetten, een personage dat met haar vileine vragen en opmerkingen de dilemma's van Agnes en Tobias steeds op scherp zet.
Terwijl dertiger Thomas Cammaert door een stramme lichaamshouding en door het staccato uitspreken van zijn teksten er wel in slaagt om Harry, zijn veel ouder personage, neer te zetten, heeft twintiger Emma Joosten daar als Edna veel moeite mee. Maar dat kun je iemand die nog op de toneelschool zit niet kwalijk nemen. Hetzelfde geldt voor Carina de Vroome, te jong nog en te onervaren om al geloofwaardig een vrouw te spelen die vier huwelijken achter de rug heeft.
Maren E Bjørseth bevestigt met In wankel evenwicht dat ze het vak beheerst. Ook met deze regie laat ze weer zien dat ze bij een tragikomedie precies weet waar de grenzen liggen om zo'n stuk op een sprankelende manier op de planken te brengen. Is Bjørseth toe aan de grote zaal? Ik denk het wel.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Toneelschuur Producties of ITA
Geen opmerkingen:
Een reactie posten