●●●○○
ON ICE
SUZANNE GROTENHUIS / DE NWE TIJD
Door RiRo, gezien 14 december 2017
Het was koud in de Der Aa-kerk in Groningen waar ik in november 2013 tijdens het Jonge Harten Festival Zwarte Woud Forever zag. Gelukkig was die monoloog van Suzanne Grotenhuis, in een dikke wollen trui en met een bontmuts op, hartverwarmend. En hoopgevend. Want voor het geval Nederland door de opwarming van de aarde onder water zou komen te staan, wat volgens Grotenhuis niet al te lang meer zou duren, had ze de overlevingspaketten al klaar liggen, en de route naar het hoger gelegen Zwarte Woud al uitgestippeld.
Voor Zwarte Woud Forever won ze de Roel Verniersprijs van € 2000. Veel te weinig natuurlijk om een nieuwe voorstelling mee te financieren. Maar voor dat bedrag bleek je wel een ijspiste te kunnen kopen. Een plastic ijspiste weliswaar, maar toch, als je er regelmatig 'glice' uit de bijgeleverde flacon opspuit, levert dat dan wel geen honderd procent, maar toch nog altijd een niet te verwaarlozen 'vijfentachtig procent schaatservaring' op.
Gekleed in een zwarte smoking, en heen en weer bewegend op witte kunstschaatsen, legt Grotenhuis in On Ice uit waarom ze ervoor koos die ijspiste aan te schaffen. Daarbij slaat ze, zoals cabaretiers dat ook wel doen, voortdurend zijpaden in. Sommige daarvan zijn heel geslaagd, andere duren net wat te lang. Het sterkste van On Ice zijn de laatste twintig minuten, met de door liefdesverdriet veroorzaakte eenzaamheid in de Australische woestijn (hij maakte het godbetert uit in de Ikea) en de varianten op de slotscène van Het Zwanenmeer On Ice.
Waar Suzanne Grotenhuis in uitblinkt, zijn onverwachte quasi terloopse, maar ondertussen heel puntige, tussenopmerkingen. Waarmee ze, in ieder geval bij mij, bijna elke keer een glimlach te voorschijn weet te toveren.
Voor Zwarte Woud Forever won ze de Roel Verniersprijs van € 2000. Veel te weinig natuurlijk om een nieuwe voorstelling mee te financieren. Maar voor dat bedrag bleek je wel een ijspiste te kunnen kopen. Een plastic ijspiste weliswaar, maar toch, als je er regelmatig 'glice' uit de bijgeleverde flacon opspuit, levert dat dan wel geen honderd procent, maar toch nog altijd een niet te verwaarlozen 'vijfentachtig procent schaatservaring' op.
Gekleed in een zwarte smoking, en heen en weer bewegend op witte kunstschaatsen, legt Grotenhuis in On Ice uit waarom ze ervoor koos die ijspiste aan te schaffen. Daarbij slaat ze, zoals cabaretiers dat ook wel doen, voortdurend zijpaden in. Sommige daarvan zijn heel geslaagd, andere duren net wat te lang. Het sterkste van On Ice zijn de laatste twintig minuten, met de door liefdesverdriet veroorzaakte eenzaamheid in de Australische woestijn (hij maakte het godbetert uit in de Ikea) en de varianten op de slotscène van Het Zwanenmeer On Ice.
Waar Suzanne Grotenhuis in uitblinkt, zijn onverwachte quasi terloopse, maar ondertussen heel puntige, tussenopmerkingen. Waarmee ze, in ieder geval bij mij, bijna elke keer een glimlach te voorschijn weet te toveren.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: De Nwe Tijd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten