●●●○○
DE MOED OM TE DODEN
TONEELHUIS / GUY CASSIERS
Door RiRo, gezien 26 november 2016
Cassiers beargumenteert zijn keuze voor De moed om te doden van de Zweedse toneelschrijver Lars Noren onder meer met het feit dat het aansluit op Natuurgetrouw, een voorstelling die hij in 1984 maakte samen met zijn vader Jef Cassiers. Dat stuk ging over een verjaardagsfeest voor een vader dat ontaardt in een enorme ruzie met zijn zoon. Om die link met Natuurgetrouw en met zijn eigen vader-zoon relatie te benadrukken gebruikt Cassiers voor de aankondigingsflyer van De moed om te doden zelfs een foto van zichzelf met zijn vader.
De moed om te doden gaat over twee mensen die opgesloten zitten in een onverwerkte vader-zoon relatie. Een vader komt op bezoek bij zijn zoon en is voorlopig niet van plan weg te gaan. Hij doet zich voor als zwak, eenzaam, en hulpbehoevend. Daarmee maakt hij het moeilijk voor zijn zoon, want die wil zich juist losmaken van 'de vader', losmaken van het verleden, van de hindernis waardoor hij zich geremd voelt in zijn zelfontplooiing.
De vader is altijd ober geweest, de zoon verwijt hem dat en vindt dat hij zich zijn leven lang heeft laten vernederen. Ondertussen is de zoon zelf ook ober, in een louche zaak, waar hij zich ook met half criminele activiteiten bezighoudt. Dat levert hem heel wat meer op dan zijn vader toen die nog werkte.
Als de vriendin van de zoon thuiskomt, kijkt ze enigszins verbaasd naar het voortdurende verbale gevecht. Maar door haar aanwezigheid verandert de vader van een zeurderige huilebalk in een charmeur. De zoon creëert aan het slot van de avond bewust een situatie waarin zijn vader en zijn vriendin alleen zijn. Zodat hij zijn vader kan betrappen. En daardoor de moed kan krijgen.
Cassiers zegt dat hij met zijn voorstelling ook zijn analyse over het Vlaanderen van nu wil laten zien, maar slaagt er niet in die extra laag over het voetlicht te krijgen.
De moed om te doden is een atypische Cassiersvoorstelling: geen zendmicrofoons, geen videoprojecties, geen close-ups. Gewoon drie acteurs in een uiterst sober decor waarin de speelruimte is verkleind tot alleen het voortoneel. Ik was al geen liefhebber van het werk van Noren, en hoewel ik me de bijna twee uur die de voorstelling duurt niet echt heb verveeld, heeft Cassiers's versie van De moed om te doden daar geen verandering in gebracht.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar:Toneelhuis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten