●●●○○
DIE STUNDE DA WIR NICHTS VONEINANDER WUSSTEN
THALIA THEATER HAMBURG
Door RiRo, gezien 4 en 6 juni 2016
Een plein. Ergens in Europa. Zakenlieden met aktetassen lopen af en aan, allemaal in een net even andere kleur grijs, ook de uniformen van twee brandweermannen zijn grijs. Vijftig tinten grijs. Misschien wel meer dan vijftig. Op dat plein, ergens in Europa, ontmoeten mensen elkaar. Of lopen juist langs elkaar heen.
Een schoonmaker die 's morgens het plein veegt, fluit een flard van een liedje. Een oude man, alles wat hij bezit in twee tassen, huilt. Maar de personages spreken niet met elkaar. Na ongeveer tien minuten krijgt de voorstelling kleur, een meisje in een vrolijk jurkje komt op en slaat met een hamer op de vloer.
Het Estse regie-duo Ene-Liis Semper en Tiit Ojasoo heeft aan het uitsluitend uit regieaanwijzingen bestaande Die Stunde da wir nichts voneinander wussten van Peter Handke ruim een uur nieuwe scènes toegevoegd. Vooral over actuele Europese vraagstukken. De rode draad is verandering. Europa verandert. Mensen veranderen.
Europa krijgt te maken met migranten, vluchtelingen, nieuwe religieuze conflicten, milieuproblematiek, de invloed van de sterkere Chinese economie. Mensen krijgen andere inzichten, worden verliefd, verliezen hun baan, komen terug van een oorlog in een ver land, en worden oud. In de voorstelling veranderen ook de stereotype situaties. In precies dezelfde choreografie als de blanke zakenlieden in de beginscène, bewegen later, in het veranderde Europa, zakenlieden met een Aziatisch uiterlijk. En, bij het paradijselijke slot, naakte zakenlieden.
De beste momenten, vind ik, zijn die waarin het lukt om de essentie van zo'n stereotype situatie of van zo'n verandering in een zo kort mogelijke scène te vatten. Een van mijn favoriete scènes is de verandering van piloot in stewardess en stewardess in piloot. Minder geslaagd vind ik de langere scènes, vooral in het laatste uur van de voorstelling. Daarin wordt vaak net iets teveel uitgelegd.
Omdat er een muur moet kunnen draaien, en de vloer van het podium daarom waterpas is gemaakt, is die meer dan een halve meter verhoogd. Dan worden normaal gesproken de stoelen van de voorste rijen weggehaald. Dat is nu niet gebeurd. 'Wel een beetje dom' zou Maxima hebben kunnen zeggen. Misschien hééft ze het wel gezegd. Want vanuit de koninklijke loge zag ze hoe ik eerst nog regelmatig mijn handen op de stoelleuningen plaatste en mezelf omhoog drukte. En het na verloop van tijd opgaf en me moedeloos onderuit liet zakken.
Zaterdag bij de openingsvoorstelling van het Holland Festival, ik zat op de voorste rij, heb ik van Die Stunde da wir nichts voneinander wussten dus niet veel gezien.
Maandag weer naar de schouwburg. Voor dezelfde voorstelling. Maar nu op een goede plaats. De sfeer is heel anders dan zaterdag. Behalve dat er natuurlijk niemand is die over Lex en Max zegt 'Ze ziet er wel mooi uit hè', is het publiek in de zaal nu veel levendiger, wordt er veel meer gelachen. Daarmee vergeleken was het zaterdag in de schouwburg vol genodigden dus maar een dooie boel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten