●●●○○
PARADIS
LOD / HOF VAN EEDE
Door RiRo, gezien 17 december 2015
Een fotoalbum als herinnering. LOD-componist (en verzamelaar) Thomas
Smetryns koopt een foto van een danseres en ontvangt een heel album.
Blije zwart-wit foto's van de vrouw, haar man, en hun zoon. Gemaakt
in Le Paradis, een wijk ergens in Zuid-Frankrijk. De zeven laatste
foto's in het album zijn anders, die zijn gemaakt door de politie op
de plaats van het ongeluk. Zestien jaar werd de jongen. Dat is wat
aan de voorstelling voorafging.
Paradis is muziektheater, een tragikomedie over de dood van
een kind, over rouwen en over ontroering. Met als belangrijkste
vragen: Voelen we echte ontroering bij het verdriet van mensen die we
niet kennen? Hoeveel uitleg mag je geven, hoeveel verbeelding mag je
opwekken om empathie te bewerkstelligen voor zo'n familiedrama? En
hoeveel toegevoegd sentiment is nog acceptabel?
Die vragen worden verkend met behulp van beelden, muziek en tekst.
Een arrangement van Kindertotenlieder van Mahler, uitgevoerd
door de drie leden van Ensemble Besides, wordt al na minder dan een
minuut onderbroken. In een dialoog, waarin ze ook elkaar onderbreken,
leggen de acteurs Ans Van den Eede en Jeroen Van der Ven ons op licht
ironische wijze precies uit wat we bij die muziek zouden moeten
voelen.
Langzamerhand verschuift de inhoud in Paradis van concreet
naar abstract. 'Zoals Mondriaan steeds meer abstraheerde', redeneert
Jeroen Van der Ven in een fraaie monoloog, 'om uiteindelijk bij
alleen maar een lijn uit te komen'. En die zou je volgens Van der Ven
eigenlijk ook weg kunnen laten. Want dan schilder je afwezigheid. 'Zo
zou je ook muziek moeten abstraheren en alleen de naklank moeten
laten horen' (verbaasde blikken bij de drie muzikanten).
In een uiterst vernuftig filosofisch maar ook kwetsbaar betoog komt
Van der Ven tenslotte tot de conclusie dat je alleen los van de
anekdotiek tot de abstractie van ontroering kunt komen. Samen met de
monoloog van Ans Van den Eede over de niet specifieke ontroering die
ze als kind voelde als ze 's avonds in bed lag en nog niet in slaap
kon komen, is dit het hoogtepunt van de voorstelling.
In
Paradis
wordt op drie elkaar aanvullende manieren over verdriet en ontroering
nagedacht. Met op zes panelen geprojecteerde foto's uit het
fotoalbum. Met arrangementen in de stijl van de
vroeg-impressionistische Franse componisten. En met monologen en
dialogen a la façon
de Stan en De Koe.
Het is jammer dat het net wat te lang duurt voor
er echt diepgang in komt en de voorstelling niet alleen over
ontroeren gaat maar zelf ook ontroert. Maar als het dan zover is, dan
is vooral de tekst ook echt heel goed. Na afloop blijft de naklank
van Paradis
me dan ook nog behoorlijk lang bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten