Recensie: Queens van Dood Paard

●●○○○  

QUEENS

DOOD PAARD

Door RiRo, gezien 7 november 2015

Het stuk opent met het einde. Een grijs doek met de woorden 'the end'. Daarvoor staat Sileas, een bediende. Ze vertelt hoe een scherpe bijl in twee slagen het hoofd van Maria Stuart van haar romp heeft gescheiden. Het grijze doek valt. Nu zien we een ander doek, met daarop een hert, jachthonden, en acht badende maagden. Elisabeth, koningin van Engeland en haar gevangene, de koningin van Schotland komen ten tonele. Ze zijn met elkaar in gesprek.

In 1587 wordt Maria Stuart na een gevangenschap van negentien jaar onthoofd. Tot zover de historische werkelijkheid. Zo'n tweehonderd jaar later schrijft Friedrich Schiller zijn toneelwerk Maria Stuart. Hij bedenkt een ontmoeting tussen Elisabeth en Maria in het kasteel waar de laatste huisarrest heeft. Ruim tweehonderd jaar daarna vraagt Manja Topper van Dood Paard aan Rob de Graaf om een toneelstuk voor drie personen over diezelfde Elisabeth en Maria te schrijven.

Dood Paard refereert in de voorstellingsinformatie nergens aan Maria Stuart van Schiller. Raar. Want er zijn veel overeenkomsten. En Queens, met Joachim Robbrecht als Elisabeth, Manja Topper als Maria, en Janneke Remmers als de bediende, draait zo goed als volledig om het fictieve gesprek tussen Elisabeth en Maria uit Maria Stuart.

Toch is er ook een opvallend verschil. Rob de Graaf geeft in Queens 'het volk' een stem. Hij laat de bediende uitleggen dat mensen zoals zij andere problemen aan hun hoofd hebben dan koninginnen. Die bediende personifieert ook het volk als ze zwijgend over de grond kruipend met een nagelschaartje het gras knipt (waarbij ze om voor mij onverklaarbare redenen steeds haar kont naar de zaal draait) terwijl de beide koninginnen haar ondertussen volledig negeren.

De twee koninginnen in Queens staan het grootste deel van de voorstelling aan weerszijden van het podium, Elisabeth op blauwe laarsjes, Maria op rode. En daar zeggen ze hun tekst. Zonder dat ze veel meer handelingen verrichten dan hier eens een hand die ijdel een lok van het voorhoofd veegt (Elisabeth) dan eens een hand die een wulps gebaar maakt (Maria). Het grootste deel van de voorstelling moet de tekst het dus doen. Helaas is de dictie van beide acteurs niet echt overtuigend.

Het past in de speelstijl van Dood Paard om regelmatig uit het verhaal te stappen. Dat gebeurt nu ook. Maar slechts sporadisch. Te sporadisch naar mijn smaak. Er is een dansje, een knullige hondenrace, en een theeceremonie waarbij de tekst eindelijk eens niet saai wordt gedeclameerd maar lekker vet wordt aangezet. Maar dat is het wel zo'n beetje.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Dood Paard