●●●○○
DE TWAALF GEZWORENEN
NOORD NEDERLANDS TONEEL / GUY WEIZMAN
Door RiRo, gezien 1 maart 2015
Reginald
Rose's Twelve Angry Men is het verhaal van een jury die moet
beslissen of een jonge man, aangeklaagd voor moord op zijn vader,
schuldig is of onschuldig. Ze moeten tot een unanieme uitspraak
komen. Lukt dat niet, dan wordt de rechtszaak overgedaan. Als de
beraadslagingen beginnen, zijn elf van de twaalf ervan overtuigd dat
er sprake is van schuld, slechts één jurylid vindt dat er twijfel
is. Dat jurylid, een architect, probeert de anderen ervan te
overtuigen dat ze de beklaagde niet 'beyond any doubt' schuldig
kunnen verklaren.
Voor
mij is De Twaalf Gezworenen een stuk waarin de twaalf juryleden in de discussies
die ze met elkaar voeren steeds duidelijker hun onderliggende emoties laten zien. Met
als meest memorabel het racistische onderbuikgevoel van jurylid tien,
de door persoonlijke ervaringen getriggerde frustratie van jurylid
drie, en het moeilijk te onderdrukken gevoel van intellectuele
superioriteit van jurylid acht.
Zo'n
stuk komt het best tot zijn recht als die onderliggende gevoelens
zichtbaar worden door een subtiele manier van acteren. Een acteur
moet proberen zo te spelen dat het voor de toeschouwer lijkt alsof
zijn personage als het ware zelf wordt verrast, zelf wordt overmand
door zijn onderdrukte gevoelens.
Nu
wordt het tijd om iets te zeggen over de voorstelling die ik heb
gezien. De opkomst van de twaalf acteurs zou je nog traditioneel NNT-stijl
kunnen noemen. Maar daarna! Ik zit meteen op het puntje van mijn
stoel. Wat een overrompeld begin! Wat schitterend om te zien! Ik
popel om er een beschrijving van te geven, maar dan geef ik de
verrassing van deze voorstelling weg. Ik zeg
alleen dit: licht, kleuren, muziek, beweging, het ziet er prachtig
uit!
Maar.
Hoe mooi ook, toch gaat de vorm die regisseur Guy Weizman in
samenwerking met André Joosten heeft gekozen, de inhoud van de
voorstelling steeds meer in de weg zitten. Want die vorm vertraagt
niet alleen het drama, het haalt er ook de intensiteit uit. Daardoor
krijgen lang niet alle acteurs de kans hun personage psychologisch de
nodige diepgang te geven. Als de verrassing van de vorm er een beetje
af is, gaat dat me storen.
Het
is vooral te danken aan het uitstekende spel van Bram Coopmans als
jurylid acht, Loek Peters als jurylid drie en Martijn de Rijk als
jurylid vier, dat ik wat inhoud betreft toch nog een redelijk goede
voorstelling heb gezien.
In
de oorspronkelijke tekst van Reginald Rose gaat het om een
negentienjarige verdachte, een jonge man dus. In de vertaling/bewerking is dat een jongen van zestien geworden. Geen idee waarom.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: het NNT
Geen opmerkingen:
Een reactie posten