●●●○○
TAUBERBACH
MUENCHNER KAMMERSPIELE / LES BALLETS C DE LA B / NTGENT
Door RiRo, gezien 6 februari 2014
Danser
Ross McCormack krijgt een open doekje. Zeg maar gewoon een stevig
applaus. Zijn, met geluiden, imiteren van muggen gaat, via een verbaal
versnellen en vertragen, naadloos over in adembenemend mooie versnelde
en vertraagde bewegingen. Prachtig. Na afloop is er voor de actrice en de
vijf dansers een staande ovatie. Ook regisseur Alain Platel zelf
staat te klappen. Twee rijen achter me. Tauberbach
is inderdaad intelligent gemaakt. En heel ontroerend. Ook nu gaat
het, zoals altijd bij Platel, over de schoonheid van het onvolmaakte.
Ook nu, net als in C(h)oeurs,
gaat het over individu en groep. En ook nu, net als in pitié,
is de muziek van Bach er een wezenlijk onderdeel van.
Over
pitié
(gezien
tijdens het Holland Festival van 2009) was ik heel enthousiast. Zowel
over de inhoud (het seculariseren van de Matthäus Passion van Bach)
als over de vorm (Platel’s unieke, op de bewegingen van mentaal
gehandicapten geënte, danstaal). Die voorstelling ontroerde me omdat
danstaal en muziek daarin zo’n virtuoze eenheid vormden. Bij
C(h)oeurs
(gezien
tijdens het Holland Festival van 2012) was ik vooral onder de indruk
van hoe de leden van het koor van Teatro Real individuen werden. Hoe
ze uit hun comfort zone kwamen en zich liggend op de grond bij de
dansers voegden.
Ook met Tauberbach
weet Platel met de schoonheid van het onvolmaakte te ontroeren. Maar
toch. Ondanks het feit
dat dit een veel kleinere, veel intiemere voorstelling is, biedt Tauberbach
vergeleken bij zijn eerdere werk niet veel nieuws. Weer
individu en groep. Weer het uit de comfort zone komen. In dit geval
is het een actrice die haar houvast, de taal, loslaat en gaat bewegen
met de vijf dansers. De actrice (Elsie de Brauw) speelt een verwarde
vrouw die leeft op een vuilnisbelt. Ze heeft eerst nog wel dialogen
(met de stemmen in haar hoofd) maar laat zich uiteindelijk door de
dansers meenemen naar een andere, naar een niet verbale manier om
individu te zijn.
De
muziek van Bach klinkt deze keer deels uit de monden van dove
kinderen. Misschien zou het anders zijn als ik de cd een aantal keer
zou beluisteren. Dan zou mogelijk de onvolmaakte schoonheid van de
zang me wel raken. Maar tijdens de voorstelling ervaar ik dat
niet.
Tegen
de thema's van Alain Platel valt weinig in te brengen. Menselijke
waardigheid in alle omstandigheden. Schoonheid met welke handicap dan
ook. Vrijheid van het individu, ook in een groep. Wie zou het daar
niet mee eens kunnen zijn. En zou ik, als Tauberbach
de eerste voorstelling was die ik van Platel zag, niet enthousiaster
zijn? Misschien wel. Maar voor mij brengt Tauberbach toch te weinig
nieuws.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: les ballets C de la B
Geen opmerkingen:
Een reactie posten