Gisteravond naar Poëten & Bandieten van De Warme Winkel

Door RiRo, gezien 25 februari 2014

Gisteravond naar Poëten & Bandieten van De Warme Winkel. 

 

Die had ik nog niet gezien. Ik vond een een heel goede voorstelling. Als ik er een recensie over zou schrijven, zou ik er vier sterren boven zetten. 

Een wat oudere vrouw op de derde rij werd onwel en zakte onderuit. Met behulp van de man naast haar en een medewerker van het theater, lukte het haar om overeind te komen. Nadat ze moeizaam, haar hoofd voortdurend naar beneden gericht, de drie traptreden was afgedaald, rustte ze, ondersteund door haar twee begeleiders, op de rand van de speelvloer even uit.

 

De voorstelling ging gewoon door.

 

Ward Weemhoff, die op dat moment even geen tekst had, liep met een bezorgde blik naar het drietal toe en bleef toen op gepaste afstand staan. Toen de drie weer in beweging kwamen op weg naar de uitgang, legde hij even meelevend zijn hand op de schouder van de man waarvan ook hij mogelijk dacht dat het wel eens de partner van de onwel geworden vrouw zou kunnen zijn. Daarna draaide hij zich om en nam weer deel aan de voorstelling.

De jonge vrouw schuin voor me was bezig met haar smartphone.

 

Het was al de vijfde of zesde keer dat ik dat beeldscherm voor me zag opflitsen. En ook na de gebeurtenis met de onwel geworden vrouw zou dat nog zeker vijf of zes keer gebeuren. Bij de eerste keer dacht ik nog laat ik niet te snel oordelen, misschien is er iemand van haar vrienden vlak voor de voorstelling in een ziekenhuis opgenomen en wil ze even checken of alles in orde is, of misschien ligt er een familielid op sterven.

Had ik iets moeten doen?

Bij de tweede keer dat het licht van de smartphone me afleidde van de voorstelling, overwoog ik mijn hand op de schouder van de jonge vrouw te leggen en haar vriendelijk maar dringend te sommeren het ding uit te zetten. Ik deed het niet, bang daarmee de voorstelling te verstoren. Ik zag de man recht voor me elke keer als die smartphone naast hem oplichtte naar voren buigen. Die had er dus waarschijnlijk ook last van. Achteraf denk ik dat ik hem met een snelle beweging en zo geruisloos mogelijk uit haar handen had moeten trekken en uit had moeten schakelen. Om hem pas na afloop terug te geven.