Minirecensie: Thanks for Being Here van Ontroerend Goed

 

●●●○○

 

THANK YOU FOR BEING HERE

 

ONTROEREND GOED

 

Door Piet van Kampen, gezien 19 november 2024

Was gisteravond naar Thanks for Being Here van Ontroerend Goed. In A Game Of You (2010), de eerste voorstelling van deze Gentse groep, besef je pas aan het eind welke rol je zelf hebt gespeeld. In Audience (2011), hun gevaarlijkste voorstelling tot nu toe, wordt het publiek eerst geprovoceerd en dan heel geraffineerd uit elkaar gespeeld, wat na afloop leidde tot veel discussie. Vergeleken met Audience is Thanks for Being Here, ook met camera's gericht op het publiek, milder en braver, maar toch een aanrader.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Ontroerend Goed

Minirecensie: Beste Mensen van Bureau Vergezicht / Theater Rotterdam

 

●●○○○

 

BESTE MENSEN


BUREAU VERGEZICHT / THEATER ROTTERDAM

 

Door Piet van Kampen, gezien 15 november 2024

Was gisteravond naar de première van Beste Mensen van Bureau Vergezicht / Theater Rotterdam. Fragmenten uit vijftig jaar klimaatspeeches, geschreven door Anoek Nuyens, geregisseerd door Erik Whien, gespeeld door Hannah Hoekstra. Omdat de dictie en de lichaamstaal van Hoekstra bij elke spreker nagenoeg identiek zijn (let op haar handen), wordt Beste mensen niet meer dan een reeks achter elkaar geplakte toespraken. Wat een enorm verschil met hoe Valentijn Dhaenens in DegrotemonD historische redevoeringen tot leven bracht.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Bureau Vergezicht

Minirecensie: Prima Facie van ITA / Eline Arbo

●●●○○

 

PRIMA FACIE

 

ITA / ELINE ARBO

 

Door Piet van Kampen, gezien 7 november 2024

Was gisteravond eindelijk naar Prima Facie van ITA / Eline Arbo. In de voor zo'n solo veel te grote Rabozaal van ITA. Voor vrouwen die slachtoffer zijn van een zedenmisdrijf, schiet het in de loop der jaren door mannen geschreven strafrecht tekort. Daarover wil ik geïnformeerd worden, natuurlijk. Maar als dat in het theater gebeurt, en als Arbo de regisseur is, verwacht ik de inzet van verrassende theatrale middelen. Daarin ben ik teleurgesteld. Maar goed, Arbo wil een boodschap overbrengen. Door het perfecte acteren van Maria Kraakman slaagt ze daarin. 

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: ITA

 

Minirecensie: Brideshead Revisited van Toneelhuis & De Warme Winkel / Florian Myjer en Abke Haring

 

●●●○○

 

BRIDESHEAD REVISITED

 

TONEELHUIS & DE WARME WINKEL / FLORIAN MYJER EN ABKE HARING

 

Door Piet van Kampen, gezien 30 oktober 2024

Was in ITA naar de NL-première van de grotezaaladaptatie van Brideshead Revisited van Toneelhuis & De Warme Winkel. Florian Myjer en Abke Haring gaan de diepte in over sensualiteit en seksualiteit. Ze laten de pijn zien van iemand die zich als zestienjarige schaamde homo te zijn en van iemand die als kind worstelde met non-binaire genderidentiteit. Van de anderhalf uur die de voorstelling duurt, gebruiken Myjer en Haring een uur om stap voor stap naar het laatste, heel persoonlijke, half uur te gaan. Dat is behoorlijk lang.

 

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar:Toneelhuis of De Warme Winkel

Minirecensie: Werken en dagen van FC Bergman / Toneelhuis

●●●●○

 

WERKEN EN DAGEN

 

FC BERGMAN / TONEELHUIS

 

Door Piet van Kampen, gezien 26 oktober 2024

Was in ITA naar de NL-première van Werken en dagen van FC Bergman / Toneelhuis. Een woordeloze voorstelling over de mens levend op de maat van de seizoenen, tot de stoommachine roet in het eten gooit. Zeventig minuten indrukwekkende bewegingen, oogverblindende stillevens en wondermooie muziek.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar:Toneelhuis

 

Minirecensie: Branden van Toneelschuur Producties & Theater Oostpool / Abdel Daoudi

 

●●○○○

 

BRANDEN


TONEELSCHUUR PRODUCTIES & THEATER OOSTPOOL

 

Door Piet van Kampen, gezien 24 oktober 2024

Was in Haarlem naar de première van Branden van Toneelschuur Producties & Theater Oostpool / Abdel Daoudi. Ken het stuk. Zag ook de film. Was vooral nieuwsgierig naar hoe het eruitzag. Viel niet mee. Marloes en Wikke (achternamen hebben ze al jaren niet meer) kozen voor een weinigzeggende scenografie met bruine pallets, Dymph Boss voor kostuums met fletse kleuren. Gelukkig dat Yara Brand zo goed kan zingen.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Toneelschuur Producties

Minirecensie: Schetsen en sporen van Maatschappij Discordia

 

●●○○○

 

SCHETSEN EN SPOREN


MAATSCHAPPIJ DISCORDIA

 

Door Piet van Kampen, gezien 18 oktober 2024

Was naar Schetsen en sporen van Maatschappij Discordia. Jan Joris Lamers, Annette Kouwenhoven en Miranda Prein herinneren zich fragmenten, vinden sporen, schetsen beelden van vroegere voorstellingen, die ik niet heb gezien. Ze verwijzen ernaar met symbolen die voor mij betekenisloos blijven.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Maatschappij Discordia

Minirecensie: Antigone van Het Nationale Theater / Nina Spijkers

 

●●●●●

 

ANTIGONE


HET NATIONALE THEATER / NINA SPIJKERS

 

Door Piet van Kampen, gezien 11 oktober 2024

Was in Zaandam naar Antigone van Het Nationale Theater / Nina Spijkers. Wilde toch even controleren of het echt zo goed is als iedereen zegt. Het is echt zo goed.

Recensie: Herfstsonate van Carly Wijs, Eurudike De Beul, Scarlet Tummers / Antigone & KVS

●●●○○

 

HERFSTSONATE

 

CARLY WIJS, EURUDIKE DE BEUL EN  SCARLET TUMMERS / ANTIGONE & KVS

 

Door Piet van Kampen, gezien 9 oktober 2024

In Bergmans film Hersftsonate uit 1978 komt de gevierde concertpianist Charlotte (Ingrid Bergman) voor het eerst na zeven jaar op bezoek bij haar volwassen dochter Eva (Liv Ullmann), die haar gehandicapte zusje Lena in huis genomen heeft. Dat verrast Charlotte, die ervan uitging dat Lena nog in een verpleeginrichting zat. Het gaat in de film om de confrontatie van een vrouw die het liefst over haar successen achter de piano praat met haar dochter die als kind emotioneel werd verwaarloosd. Zusje Lene fungeert als katalysator. 

In de voorstelling Herfstsonate staan Carly Wijs, Eurudike De Beul en Scarlet Tummers voor het eerst samen op de planken. Maar ze hebben een verleden met elkaar: Tummers (1990) studeerde in 2014 af aan het RITCS* in Brussel, waar ze les had van Wijs (1966) en De Beul (1964).

De voorstelling begint net als de film met muziek, gespeeld op blokfluit. Meteen daarna maakt Carly Wijs ons duidelijk dat ze Bergman niet kritiekloos zullen volgen. Terwijl ze kijkt naar een monitor, waarvan wij alleen de achterkant zien, maakt ze korte metten met de beginscènes van de film: de eerste is te lang, die vat ik even samen, wat daarna komt is te te saai, die kunnen we wel overslaan.

Meteen daarna claimt Wijs een leidende rol, die van regisseur van de andere twee. Tummers lijkt dat te accepteren, zangeres De Beul niet, die weigert de rol van Charlotte te spelen: 'Ik ben geen acteur.'

Met die twee eerste scènes is de toon van de voorstelling gezet, de drie gebruiken sommige scènes uit de film integraal, andere stippen ze alleen maar even aan. En Wijs probeert, net als Charlotte in de film, lastige situaties steeds te controleren.

Wijs en Tummers integreren daarnaast hun eigen worsteling met het combineren van een artistieke carrière en het hebben van kinderen, zetten dat af tegen de manier waarop Charlotte dat doet in de film. Ook hun verhouding als docent en student op de toneelschool brengen ze in. Dat leidt tot een indrukwekkende scène waarin Wijs aan de hand van een plastisch beschreven fictieve gebeurtenis excuses aanbiedt voor 'gedrag dat nu niet meer mag'. Ze doet dat op de manier die we inmiddels uit de kunstwereld kennen, ze leest een door juristen gecontroleerde tekst voor.

Eurudike De Beul blijft bij het integreren van die twee neventhema's wat aan de zijlijn. Ondertussen heeft ze wel degelijk geacteerd, als het gehandicapte zusje Lena. En natuurlijk in de scène waarin Charlotte met dedain kijkt naar de zang van Tummers als Eva (in de film het pianospel van Eva). Waarna ze laat horen hoe een geschoolde sopraan het lied ‘In der Fremde’ van Robert Schumann zingt. De Beul tekent overigens ook voor de soundscape van de voorstelling.

Knap hoe Carly Wijs, Eurudike De Beul, Scarlet Tummers in Herfstsonate een filmklassieker uit 1978 gebruiken om het verhaal te laten zien van acteurs van nu, hoe die werk en gezin proberen te combineren. En ook het verhaal van wat actrices als dader of slachtoffer meemaakten van gedrag 'dat nu niet meer mag'. Terwijl ze toch het centrale thema van Bergmans film geen geweld aan doen.

* RITCS is Royal Institute for Theatre, Cinema and Sound

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar:Antigone of KVS

 

Recensie: Moddergat van Koen en Jeroen / Alles Voor De Kunsten

●●●●○

 

MODDERGAT

 

KOEN EN JEROEN / ALLES VOOR DE KUNSTEN

 

Door Piet van Kampen, gezien 29 september 2024

Jeroen van Arkel en Koen ter Braak kiezen in Moddergat vol voor de klucht, een theatergenre dat je niet vaak ziet bij jonge makers. In een hoog tempo, voortgestuwd door een waanzinnig goede soundscape, spelen de twee acteurs scène na scène. Ik heb ze niet geteld, maar het zijn er heel veel. 

De scènes in Moddergat zijn natuurlijk ingestudeerd, maar Van Arkel en Ter Braak houden het voor zichzelf spannend door te improviseren met de volgorde. 

De voorstelling duurt een uur. Een jaar geleden zag ik er in Het Debuut '23 een half uur van. En hoewel ik de beginscènes dus al kende, vind ik die weer meesterlijk. We zien een dialoog, de gebaren en gebaartjes, de mimiek, de deuren waaruit een van de twee opkomt en de ander verdwijnt. Maar we horen niks. Pas bij de zevende of achtste keer dat ze precies dezelfde scène spelen met precies dezelfde gebaartjes, kunnen we de acteurs ook horen. 

Maar ze spreken Fries. Heel zachtjes. Dus het duurt nog een paar extra herhalingen voor we weten wat de twee tegen elkaar zeggen. Moddergat is een voorstelling die het voor een groot deel moet hebben van de verrassing, dus ik verraad alleen dat het iets te maken heeft met lepelaars. 

Ze beginnen in het Fries, in de loop van de voorstelling gebruiken ze ook Italiaans, Nederlands en Engels. Maar taal is in Moddergat van ondergeschikt belang, boventiteling is dan ook overbodig. 

De hele voorstelling klinkt er muziek, een heerlijk eclectisch allegaartje, zonder overgangen. Van Hardrock tot Mongoolse keelklanken, van swingende Latijnse dansmuziek tot Amerikaanse Big Band Hits. Het is muziek die meestal niet iets toevoegt aan de betekenis van een scène. Het lijkt er vooral om te gaan het hoge tempo erin te houden en de twee acteurs geen seconde rust te gunnen. 

Na ongeveer vijftig minuten wordt er tekst geprojecteerd. In een iets andere stijl dan wat eraan vooraf ging. Maar omdat het absurdistisch genoeg is, past die kleine stijlbreuk toch wel in het kluchtige geheel.  

Maar uiteindelijk gaat het bij Moddergat niet om tekst, het gaat om het komische effect van herhaling, met steeds alleen een minuscuul verschil in beweging of mimiek. Heel origineel om op die manier een zaal vanaf begin tot eind te boeien. Ben benieuwd of Van Arkel en Ter Braak met deze vorm doorgaan in hun volgende voorstellingen.     

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Alles Voor De Kunsten