Recensie: Giovanni's Room van ITA Ensemble / Eline Arbo

 

●●●○○

 

GIOVANNI'S ROOM

 

ITA-ENSEMBLE / ELINE ARBO

 

Door Piet van Kampen, gezien 19 januari 2025

Giovanni's Room van ITA Ensemble / Eline Arbo is een bewerking van de gelijknamige roman uit 1956 van James Baldwin. Angst om te zijn wie je bent uit angst om dat aan jezelf toe te geven, is het centrale thema.

Regisseur Eline Arbo en componist Thijs van Vuure hebben bewust de muziek als bepalend uitgangspunt gekozen voor deze voorstelling. Eelco Smits en Jesse Mensah, de twee hoofdrolspelers, hebben hun speelstijl en spreekstijl daaraan moeten aanpassen. Dat leidt, door de aard van de composities, tot een zekere vervlakking en tot niet bij de sfeer van het verhaal passende, potsierlijk gechoreografeerde, vrijscènes.

Het Parijs van de jaren vijftig van de vorige eeuw uit de roman en de morsige piepkleine kamer waar een groot deel van het verhaal van Baldwin zich afspeelt, zijn door scenograaf Roel Van Berckelaer getransformeerd tot een grote grijze ruimte met vooral rechte lijnen; centraal een multifunctioneel vierkant en in de marges rechthoekige tafels met synthesizers.

Gijs Scholten van Aschat en Steven Van Watermeulen, die behalve het spelen van hun personage ook de taak van verteller hebben, lopen in die vertellersrol ook nog eens steeds in kaarsrechte lijnen van links naar rechts en van rechts naar links.

Als dat vierkant weer eens onder het geweld van epilepsie uitlokkende lichteffecten en stampende synthesizermuziek naar boven of naar beneden beweegt, realiseer ik me wat een voetballiefhebber voorafgaand aan een wedstrijd in een stadion moet verdragen aan door hooligans afgedwongen zogenaamde sfeereffecten.

In eerdere scenografiën heeft ITA-scenograaf Van Berckelaer veel speelsere en soms ook bewust rommelige toneelbeelden gecreëerd. Dus of die overstilering van het decor echt zijn eigen keuze was? Hoe dan ook, de roman van Baldwin verdient een beter bij de sfeer passende scenografie dan de edelkitsch van deze ITA-voorstelling.

Vind ik dan niks goed? Jazeker wel. Ik heb genoten van de prachtige zinnen van Baldwin, vooral de beschrijvende, en vooral als Steven Van Watermeulen ze spreekt. Eelco Smits (als David) en Jesse Mensah (als Giovanni) acteren net als Van Watermeulen bij vlagen briljant, waarbij me opvalt hoe Mensah op een subtiele manier steeds zowel met zijn mimiek als zijn lichaamstaal extra lagen toevoegt.

En de muziek? Ach, de muziek. Het is de eerste keer dat bij een voorstelling van het duo Arbo/Van Vuure alle muziek door Van Vuure speciaal voor de voorstelling is gecomponeerd. Maar erg onder de indruk ervan ben ik niet. Een kwestie van smaak, dat realiseer ik me.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar:ITA