●●○○○
KINDEREN VAN NORA
ITA-ENSEMBLE / ROBERT ICKE
Door Piet van Kampen, gezien 10 september 2020
Hoe zou het de
kinderen van Nora uit Ibsens Een Poppenhuis (1879) zijn vergaan nadat
hun moeder na acht jaar huwelijk de deur met een klap achter zich
dichtsloeg. Daarover gaat het door Robert Icke geschreven en
geregisseerde Kinderen van Nora.
Met de manier waarop
hij twee jaar geleden - bij toen nog Toneelgroep Amsterdam- de
klassieker Oedipus actualiseerde, liet Icke (1988) zien dat hij als
maker van regisseurstoneel terecht als een groot talent wordt
beschouwd.
Hoe zou het hem vergaan als hij én de tekst schrijft én regisseert.
Laat ik beginnen met een positieve opmerking: de drie ervaren acteurs van ITA- Ensemble
(Aus Greidanus jr., Marieke Heebink, Steven Van Watermeulen) acteren
in Kinderen van Nora op hoog niveau. Aan de andere kant, dat doen ze
altijd.
Kinderen van Nora begint met het van zijn sokkel sleuren van het iconische beeld van
een vrouw die vastbesloten en onverstoorbaar laat zien dat de tijden
gaan veranderen. Want in Icke's samenvatting van het laatste bedrijf
van Een Poppenhuis is het niet alleen haar man Torvald die verrast is
door wat zijn vrouw hem heeft te zeggen, maar ook Nora
zelf.
Daarna, vanaf het
moment dat Nora het huis heeft verlaten, focust Icke vooral op wat er met de
twee oudste kinderen van Nora gebeurd zou kunnen zijn. De scènes in
die twee verhaallijnen - de zoon die zich niet kan binden aan zijn
minnaar, de dochter die juist bang is dat haar minnaar haar verlaat –
eindigen steeds met zinnetjes als 'Ik denk dat ik nu maar ga'. En met
na zo'n scène dan ook steeds weer het geluid van een deur die
dichtgegooid wordt.
Als Kinderen van Nora is bedoeld als een stuk à la Ibsen, komt dat niet uit de verf.
Want Icke komt niet los van het psychologische niveau, hij slaagt er
niet in om er ook iets maatschappelijk relevants mee te zeggen. En
dan zijn de psychologische ontwikkelingen van de personages ook
nog eens heel voorspelbaar.
Al met al is het een uiterst matige voorstelling, moeizaam voortgetrokken
door het bejaarde tweespan bindingsangst en verlatingsangst. Als
regisseur is Robert Icke een belofte. Maar als toneelschrijver lijkt
hij zichzelf met Kinderen van Nora schromelijk te hebben overschat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten