●●●●○
ALL.
LISA VERBELEN / BOG. COLLECTIE EN HET ZUIDELIJK TONEEL
Door Piet van Kampen, gezien 27 mei 2019
Op de enorme speelvloer van de grote zaal van de Brakke Grond in Amsterdam staat een klein platform waarop Lisa Verbelen haar solovoorstelling ALL. creëert. Dat contrast met die grote vloer maakt dat die performer daar in haar eentje op dat platform meteen al iets kwetsbaars krijgt.*
In ALL. onderzoekt Lisa Verbelen hoe muziek, taal en beeld elkaar beïnvloeden. Door klank, beeld en woorden te combineren zoekt ze naar manieren om de muzikaliteit van taal te tonen, en om ons muziek als taal te laten horen. Ze wil laten zien hoe muziek, taal (en decor) samen een compositie kunnen vormen.
Op de vierkante vloer van haar kleine platform verschuift Verbelen op kaartjes geschreven woorden. Steeds verplaatst ze met een vinger zo'n kaartje waardoor steeds nieuwe woordcombinaties ontstaan. Die dan worden geprojecteerd op een cirkelvormig scherm. Eerst onderzoekt Verbelen op deze manier de relatie tussen YOU en THE WORLD. Dan de relatie tussen NOW en PAST, die tussen NOW en FUTURE, en tenslotte die tussen YOU en YOU.
Na elk semantisch onderzoek met die op kaartjes geschreven woorden, zingt Verbelen uitsluitend uit klanken bestaande muziek. Het is fascinerend om mee te maken hoe ze dat aspect van haar voorstelling stap voor stap opbouwt. Hoe ze beat op beat stapelt, en stem op stem op stem. Hoe ze eerst eenstemmig, dan tweestemmig, en tenslotte driestemmig zingt. Met maar een beperkt aantal klanken creëert ze op die manier een steeds complexere en steeds boeiendere compositie. En omdat de klanken die ze gebruikt geen woorden zijn, worden die klankcombinaties met elke volgende stap zelf een steeds betekenisvollere taal.
Voor de slotmonoloog komt het platform met Verbelen tot vlak voor de eerste rij. Terwijl ze aan het slot van haar vorige solovoorstelling ONE. met haar cover van Who Knows Where The Time Goes nog geleende woorden gebruikte, doet ze dat deze keer bij ALL. niet. Deze keer zijn het haar eigen woorden. Nu schreef ze zelf haar slottekst. En wat voor tekst! De slotmonoloog van ALL. doet me denken aan de poëzie van Charles Bukowski. Niet alleen door de poëtische vorm, ook door de inhoudelijke kracht ervan.
Lisa Verbelen slaagt erin om me in ALL. mee te nemen in een steeds geraffineerdere compositie waarin taal muziek wordt. En waarin muziek taal wordt. Om me aan het eind van haar voorstelling als 'spoken word artist' ook nog eens te overdonderen met haar krachtige poëzie.
In ALL. onderzoekt Lisa Verbelen hoe muziek, taal en beeld elkaar beïnvloeden. Door klank, beeld en woorden te combineren zoekt ze naar manieren om de muzikaliteit van taal te tonen, en om ons muziek als taal te laten horen. Ze wil laten zien hoe muziek, taal (en decor) samen een compositie kunnen vormen.
Op de vierkante vloer van haar kleine platform verschuift Verbelen op kaartjes geschreven woorden. Steeds verplaatst ze met een vinger zo'n kaartje waardoor steeds nieuwe woordcombinaties ontstaan. Die dan worden geprojecteerd op een cirkelvormig scherm. Eerst onderzoekt Verbelen op deze manier de relatie tussen YOU en THE WORLD. Dan de relatie tussen NOW en PAST, die tussen NOW en FUTURE, en tenslotte die tussen YOU en YOU.
Na elk semantisch onderzoek met die op kaartjes geschreven woorden, zingt Verbelen uitsluitend uit klanken bestaande muziek. Het is fascinerend om mee te maken hoe ze dat aspect van haar voorstelling stap voor stap opbouwt. Hoe ze beat op beat stapelt, en stem op stem op stem. Hoe ze eerst eenstemmig, dan tweestemmig, en tenslotte driestemmig zingt. Met maar een beperkt aantal klanken creëert ze op die manier een steeds complexere en steeds boeiendere compositie. En omdat de klanken die ze gebruikt geen woorden zijn, worden die klankcombinaties met elke volgende stap zelf een steeds betekenisvollere taal.
Voor de slotmonoloog komt het platform met Verbelen tot vlak voor de eerste rij. Terwijl ze aan het slot van haar vorige solovoorstelling ONE. met haar cover van Who Knows Where The Time Goes nog geleende woorden gebruikte, doet ze dat deze keer bij ALL. niet. Deze keer zijn het haar eigen woorden. Nu schreef ze zelf haar slottekst. En wat voor tekst! De slotmonoloog van ALL. doet me denken aan de poëzie van Charles Bukowski. Niet alleen door de poëtische vorm, ook door de inhoudelijke kracht ervan.
Lisa Verbelen slaagt erin om me in ALL. mee te nemen in een steeds geraffineerdere compositie waarin taal muziek wordt. En waarin muziek taal wordt. Om me aan het eind van haar voorstelling als 'spoken word artist' ook nog eens te overdonderen met haar krachtige poëzie.
* Omdat Verbelen in het decor geen achterdoek en geen zijwanden gebruikt, zal het scènebeeld in elke zaal anders zijn. In een zaal met een klein vloeroppervlak zal het kleine speelplatform waarschijnlijk een ander effect hebben dan hier in de enorme ruimte van de grote zaal van de Brakke Grond.
Ga voor de speellijst of en voor meer informatie naar: BOG. collectie of Het Zuidelijk Toneel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten