●●●○○
DE SLEUTEL
LOD & JOSSE DE PAUW
Door RiRo, gezien 9 maart 2016
Het meditatieve ritueel van het aantrekken van de kimono. Het trage, haast eindeloos durende opvouwen van de kleding. De uiterst langzame bewegingen van danseres Fumiyo Ikeda (de vrouw) bij al haar andere handelingen. Danseres Taka Shamoto (de schoonzoon), haar gezicht volledig expressieloos, die uitsluitend met bewegingen haar personage gestalte geeft. Hoe percussioniste Kuniko Kato de marimba speelt, de schoonheid die schuilt in de manier waarop ze daarbij haar hele lichaam gebruikt. Weldadig.
Junichiro Tanizaki's roman De sleutel (1956) gaat over een oudere man en zijn jongere echtgenote voor wie het niet mogelijk is openlijk hun seksuele verlangens te bespreken. Door de sleutel van hun dagboek op een vindbare plek te leggen, lossen ze dat op. In hun dagboek brengen ze hun diepste wensen onder woorden, wetende dat de ander die heimelijk zal lezen.
Er zijn mooie zinnen. 'Fatsoen is hoe je je gedraagt als je alleen bent', zegt de vrouw bijvoorbeeld een aantal keer. En de man, als zijn vrouw in haar dagboek schrijft dat ze zich seksueel aangetrokken voelt tot hun beoogde schoonzoon: 'Mijn hartstocht komt op als ik jaloers ben.'
Maar de kracht van deze voorstelling zit niet zozeer in de tekst, het is niet zozeer de stem van Josse De Pauw via de voice-over, of de woorden gesproken door Frieda Pittoors als de man (in het Nederlands) en Fumiyo Ikeda als de vrouw (in het Japans). Het is de weldadige traagheid van de bewegingen, het is de verstilling die de choreografie van Fumiyo Ikeda bewerkstelligt die De Sleutel tot een boeiende voorstelling maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten