Recensie: Alledaags Verlies - The Slow Accumilation of Ordinary Losses van DE HOE en Lineke Rijxman

 

●●●●○

 

ALLEDAAGS VERLIES - THE SLOW ACCUMILATION OF ORDINARY LOSSES

 

DE HOE EN LINEKE RIJXMAN 

 

Door Piet van Kampen, gezien 21 juni 2025

Alledaags Verlies begint met vooruitkijken naar het moment waarop we niet meer op namen kunnen komen van mensen waarvan we weten dat we ze kennen, niet meer de woorden uit onze herinnering naar boven kunnen halen waarvan we zeker weten dat ze daar opgeslagen zijn, het moment waarop we op zoek gaan naar de verloren tijd.

'Hoe erg zou het zijn als dit de laatste keer was?, vraagt Rineke Rijxman daarna, zonder te expliciteren wat ze met dat 'dit' bedoelt. De laatste keer dat ze samen een voorstelling maken? Deels filosoferend, deels anekdotisch terugkijkend, vragen Rineke Rijxman en Willem de Wolf, beiden zestigers inmiddels, zich vervolgens af of vroeger alles beter was. Hoe ze over vijftien jaar zullen terugkijken naar hoe ze nu zijn, zoals ze nu terugkijken op hoe ze vijftien jaar geleden waren. 

De Wolf is vooral in zijn element bij vragen als 'Is melancholie links?' Rijxman is iets terughoudender, corrigeert hem soms liefdevol. Wat de vraag bij De Wolf oproept of er wat is gebeurd, toen in die taxi na een voorstelling. En of ze daar beiden dezelfde herinnering aan hebben. 

Hoe erg is het dat zondag 22 juni 2025 de laatste keer is dat Alledaags Verlies in Nederland te zien is? Niet zo heel erg als je het, zoals ik, nog net op tijd hebt gezien.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: DE HOE

Theaterverhaal: No Change or freedom is a psycho-kinetic skill van DD Dorvillier / Human future dance corps

 

NO CHANGE OR FREEDOM IS A PSYCHO-KINETIC SKILL

DD DORVILLIER / HUMAN FUTURE DANCE CORPS

 

Door Piet van Kampen, gezien 17 juni 2025

Ik verval in een oude gewoonte, zoek herkenningspunten, wil betekenissen vinden. Het lukt me gelukkig snel om daar mee te stoppen, ik laat wat DD Dorvillier aan het doen is op de witte vloer met de microfoons en de kabels gewoon op me af komen. Soms heb ik even een terugval, ik plak er toch een etiket op: ruzie met een emmer, ruzie met een spijkerbroek. De tweede vrouw, Elizabeth Ward, ligt op haar zij, met haar rug naar het publiek. 

In Zaal 1 van Frascati in Amsterdam is het dikke gordijn rechts (cour voor de mensen die voor theater hebben doorgeleerd) normaal gesproken tijdens een voorstelling dicht. De deur van het theatercafé is dan niet te zien. Dat gordijn blijft bij No Change de hele voorstelling open. Als Elizabeth Ward eindelijk ook in actie komt, opent ze ook de geluiddempende deur en de schuifdeur, de cafégeluiden komen de voorstelling in. Interessant. 

Daarna gaat Ward op de voer liggen, op haar buik, met onder zich een microfoon. Ze maakt met haar onderlichaam langzame ritmische bewegingen van links naar rechts. Het geluid dat daardoor ontstaat, doet denken aan een hartslag, een rustige hartslag, een niks aan de hand hartslag. DD is ondertussen ingewikkeld in de weer met een andere microfoon en met de standaard en de kabel daarvan. 

In de voorstelling wordt niet gesproken, ook niet echt gedanst. Ik kijk, het is interessant genoeg om te blijven kijken. Maar ik kan er geen overkoepelend idee in ontdekken.

GEZIEN TIJDENS HOLLAND FESTIVAL

 

Recensie: Bérénice van Romeo Castellucci en Isabelle Huppert

 

●●●●○

 

BÉRÉNICE

 

ROMEO CASTELLUCCI & ISABELLE HUPPERT 

 

Door Piet van Kampen, gezien 13 juni 2025

De voorstelling is gebaseerd op de tekst van Racine uit 1670. Maar de inhoud van die tekst – een niet zo bijzonder verhaal over een liefde - is niet wat Bérénice in Castellucci's regie zo bijzonder maakt. De vorm wel. De versmaat en het rijm worden in de perfecte dictie en de gelukkigmakende prosodie van actrice Isabelle Huppert een feest voor het oor.

Zoals je kon verwachten bij Castellucci zijn de enscenering en de choreografie ook om van te smullen. Met als hoogtepunten het zwart-wit duet van Titus en Antiochus en de traag bewegende naakte lichamen van de twaalf Romeinse senatoren (ik moest daarbij aan Angélica Liddell denken). Daaronder, als basis waarop de voorstelling rust, de soundscape (van Scott Gibbons), waarin op een haast monotone 'grijze' ondertoon verrassende elementen als een stuiterende basketbal te horen zijn.  

Aan het eind van de voorstelling roept Isabelle Huppert een aantal keer, steeds harder 'Ne me regardez pas!' Ze heeft ons op een indrukwekkende manier in de ziel van Bérénice laten kijken, maar nu, op het hoogtepunt van haar wanhoop, verdraagt ze dat niet meer.

GEZIEN TIJDENS HOLLAND FESTIVAL

Theaterverhaal: Anna Karènina van Teatre Nacional de Catalunya / Carme Portaceli

 

ANNA KARENINA  

TEATRE NATIONAL DE CATALUNYA / CARME PORTACELI

 

Door Piet van Kampen, gezien 30 mei 2025

Was naar Anna Karènina van Teatre Nacional de Catalunya / Carme Portaceli. Ik wilde even controleren of de reacties op de recensie van Kester Freriks op Theaterkrant hout snijden.

Dat doen ze, het is inderdaad zoals Alex in zijn reactie in iets hardere bewoordingen zegt, heel oubollig toneel, het acteren is bij lange na niet van het niveau en de gelaagdheid die we in Nederland en Vlaanderen gewend zijn. Ik had aan drie kwartier genoeg om dat vast te stellen.

De vraag van Gerard Soetelief op Theaterkrant waarom ITA ons deze voorstelling in godsnaam voorschotelt, lijkt me dan ook zeker gerechtvaardigd.

Zijn de programmeurs van ITA naar Barcelona gegaan om Anne Karènina te zien? Of vonden ze, net als ik, Bovary, die Carme Portaceli bij KVS Brussel regisseerde, zo subliem, dat ze een nieuwe voorstelling van haar ongezien boekten?

Het zou ook nog kunnen dat we hier te maken hebben met een deal à la Trump. Als jullie Giovanni's Room van Eline Arbo drie keer bij jullie programmeren, halen wij Anna Karènina twee avonden naar Amsterdam.

Anna Karènina was op 29 en 30 mei 2025 te zien in Amsterdam, Giovanni's Room is op 20, 21 en 22 maart 2026 te zien in Barcelona.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Teatre Nacional de Catalunya