Minirecensie: In memoriam Reinbert van Asko|Schönberg en Nederlands Kamerkoor

 

●●●●○

 

IN MEMORIAM REINBERT

 

MET GASTDIRIGENT BARBARA HANNIGAN

 

Door Piet van Kampen, gezien 14 februari 2025

Was naar de première van In memoriam Reinbert van Asko|Schönberg en Nederlands Kamerkoor in het Muziekgebouw aan 't IJ. Op het programma: Via Crucis van Franz Liszt en Jetzt Immer Schnee van Sofia Goebaidoelina. Vanavond, precies vijf jaar na het overlijden van Reinbert de Leeuw, is Barbara Hannigan gastdirigent.

We zien alleen de rug van Hannigan. Dat is gangbaar in de muziekwereld. Voor mij als toneelkijker is dat raar, het is alsof bij een voorstelling de hoofdrolspeler voortdurend met de rug naar de zaal staat. Het komt wel eens voor, maar dan wordt zo'n acteur live gefilmd en zien we het gezicht op een scherm.

Nog steeds wordt bij concerten het visuele zo goed als verwaarloosd. Zelden is er een lichtplan, bijna nooit een choreografie en maar heel af en toe zijn er live projecties op een scherm. Terwijl dat laatste met de piepkleine camera's van tegenwoordig vrij simpel kan zonder dirigent of musici te hinderen.

Dirigenten leiden een concert niet alleen met hun handen en armen, ze gebruiken ook lichaamstaal en mimiek. Natuurlijk kun je ook wel zien hoe expressief haar lichaamstaal is als je Hannigan alleen van achteren ziet. Maar haar waarschijnlijk net zo expressieve mimiek bij het dirigeren blijft het hele concert onzichtbaar.

Recensie: Lof der Zotheid van De Veenfabriek / Joeri Vos

 

●●●●●

 

LOF DER ZOTHEID

DE VEENFABRIEK / JOERI VOS

 

Door Piet van Kampen, gezien 30 januari 2025

Alles relativeren en die relativering ook meteen weer relativeren. Kan dat? Ja, dat blijkt te kunnen.De Godin van de Dwaasheid doet de hele voorstelling niks anders. Ok, maar levert dat dan wat op? Jazeker, want ik heb me kostelijk geamuseerd én ik ben aan het denken gezet.

Lof der Zotheid van Erasmus verscheen zo'n 500 jaar geleden. Vanavond en de komende avonden keert de Zotheid tijdelijk terug op aarde als Godin van de Dwaasheid. En net als de god van de christenen (de vader, de zoon en de heilige geest) is ook de Godin van de Dwaasheid een drie-eenheid (Jacobien Elffers, Milena Haverkamp en Niki Verkaar).

Met een transistorradio speurt de Godin de ether af. Eerst levert dat alleen geruis op, maar als de Godin de antenne wat heen en weer beweegt, herkennen we de stem van de secretaris-generaal van de NAVO. Zijn boodschap: er staat ons veel onheil te wachten. De Godin (alle drie) haalt haar schouders op, zoals ze vanavond over alle rampspoed haar schouders ophaalt. Of zoals de Godin het zegt na het opsommen van zo'n beetje alle op dit moment in de wereld zich afspelende gewapende conflicten: “Het went, en dat het went, went ook.”

De compositie van de tekst (van Teun Smits), met soms alleen een opsomming van losse woorden of van flarden tekst is meesterlijk, steeds blijken die woorden en flarden na verloop van tijd wel degelijk een heel doordachte, zinnige en kritische betekenis te hebben.

Het springerige en dartele spel van de drie actrices sluit daar perfect bij aan. Met hun beweeglijke speelstijl en hun uitbundige mimiek krijgt de tekst precies de ondraaglijke lichtheid die het nodig heeft. Wat een heerlijke voorstelling!

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: De Veenfabriek