●●●●○
HET DEBUUT '24
VIA RUDOLPHI PRODUCTIES
Door Piet van Kampen, gezien 21 september 2024
Ieder jaar selecteert Via Rudolphi Producties voor Het Debuut drie afstudeervoorstellingen. Het gaat om eigen werk, dus nieuw ontwikkeld materiaal. Op die manier geeft Via Rudolphi Producties al meer dan 10 jaar een podium aan een nieuwe generatie theatermakers. Op één avond zie je drie verschillende voorstellingen van dertig minuten.
Muurvast van Lotte Veronica Laurens (2000)
Twee jonge vrouwen zitten vast in een muur. We zien behalve de helft van hun hoofden, van de ene vrouw ook twee armen en een grote teen, van de andere één arm en een been. Die lichaamsdelen hebben dezelfde betongrijze kleur als de muur waaruit ze tevoorschijn komen. Het idee achter Muurvast is onderzoeken hoe mensen zich gedragen in een ruimte waarin ze zich niet op hun gemak voelen, een ruimte waarin ze voelen dat ze er niet thuishoren.
Die ruimte is een penthouse waar een feest is. De voorstelling is grotendeels een monoloog waarin een van de twee vrouwen de volgende dag terugblikt op haar gedrag tijdens dat feest waar ze zo goed als niemand kende en mede daarom vijf glazen meer dronk dan goed voor haar was. Ongemakkelijke herinneringen zijn het, zo te horen herkennen behoorlijk wat mensen in de zaal zich daarin.
V&D agenda’s en andere essentiële levensbehoeften van Lizzy van Vleuten (2002)
Prachtige kleuren, blauwe vloerbedekking, blauw-groen broek en jasje, goede schoenen ook. Een wand met honderden met een Stabilo Pointball (want die schrijft het lekkerst) volgeschreven gele post-its. De vrouw die we achter het bureau zien plaats nemen, heeft over haar uitstraling duidelijk goed nagedacht. En ze is goed georganiseerd, heeft alles goed gepland, laat niets aan het toeval over.
Met een notice app en alle andere hulpmiddelen die er zijn, probeert ze rust te krijgen. En ze wil ons ervan overtuigen dat haar manier de beste manier is.
Uiteindelijk zijn we allemaal mensen in paniek. Ik, maar jij ook. Ik ben dan liever een mens in paniek én productief, dan gewoon een mens in paniek.
In een hoog tempo slingert Van Vleuten haar adviezen de zaal in. Met haar krachtige performance pakt ze het publiek meteen vanaf het begin in.
Magnitude van Annabel Koele (1996)
In een lege ruimte zit een vrouw op een volledig witte vloer. Ze speelt gitaar en laat haar ogen langzaam over het binnenkomende publiek gaan. Dan komt ze in beweging. Die bewegingen worden steeds acrobatischer, terwijl ze ondertussen in de meest onmogelijke houdingen gitaar blijft spelen.
De manier waarop ze in haar solovoorstelling haar lichaam gebruikt, roept herinneringen op aan choreografieën van Alain Platel, maar ook aan Alexander Vantournhout die moderne dans en circustechnieken combineert. Niet zo gek natuurlijk, want Koele heeft mime en dans gestudeerd.
Welke bewegingen ze ook maakt, hoe gekleed of hoe naakt ze ook is, in de hele voorstelling is Koele krachtig èn kwetsbaar, expliciet lichamelijk èn discreet. Van op een haast dierlijke manier teruggetrokken evolueert ze in Magnitude naar steeds meer openheid, over de grenzen van kwetsbaarheid heen. In het halve uur dat haar voorstelling duurt laat ze zien wat ze aan podiumkwaliteiten in huis heeft. En dat zijn er nogal wat. Indrukwekkend.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar:Via Rudolphi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten