●●○○○
WOLVEN HUILEN NIET ALLEEN
FRASCATI PRODUCTIES / CHARLI CHUNG
Door Piet van Kampen, gezien 20 februari 2020
Een verhaal naspelen waarin verhalen worden nagespeeld. Zonder het oorspronkelijke verhaal – de 'documentaire' The Wolfpack van van Crystal Moselle – kritisch te bevragen. Zonder echt andere invalshoeken te kiezen dan Moselle deed in haar 'documentaire'. Zonder het thema in een breder verband te trekken.
Zes broers met lang haar, zwarte kleding en een Sanskriet naam zijn door hun vader thuis opgesloten in een appartement in New York. Die vader, een Peruaanse ex-hippie met sektarische religieuze ideeën en een alcoholprobleem, vond het buiten te gevaarlijk voor ze. Hun moeder gaf ze thuis onderwijs.
Totdat ze ontsnappen en ze filmer Crystal Moselle tegen het lijf lopen, kennen de broers de wereld alleen door de duizenden films die hun vader thuis bewaarde op dvd of video. Ze kunnen hele scènes uit onder meer Reservoir Dogs en Pulp Fiction woord voor woord naspelen, in eigengemaakte filmkleding en met props van karton. Voor de documentaire van Moselle spelen ze dat nog een keer na.
In Wolven huilen niet alleen spelen vijf acteurs vervolgens The Wolfpack na. Een van de vijf speelt een tweeling. Een van de anderen sporadisch de vader, of het zevende kind, een meisje met een verstandelijke handicap. Met alle twijfel over de authenticiteit van Moselle's documentaire hebben regisseur Chung en tekstschrijver Don Duyns niets gedaan. Ook hebben ze op geen enkele manier geprobeerd het door ouders om religieuze redenen opsluiten van kinderen in een breder perspectief te plaatsen.
Stel je een van de acteurs voor die een geslaagde imitatie op zijn repertoire had van de manier waarop wijlen prins Bernhard sprak, of Johan Cruijff. Dat dus. Maar dan met vijf acteurs die Amerikaanse acteurs in Amerikaanse films imiteren. Veel meer is Wolven huilen niet alleen niet.
Leuk misschien voor een filmquiz, maar als theatervoorstelling is Wolven huilen niet alleen een overbodige exercitie.
Zes broers met lang haar, zwarte kleding en een Sanskriet naam zijn door hun vader thuis opgesloten in een appartement in New York. Die vader, een Peruaanse ex-hippie met sektarische religieuze ideeën en een alcoholprobleem, vond het buiten te gevaarlijk voor ze. Hun moeder gaf ze thuis onderwijs.
Totdat ze ontsnappen en ze filmer Crystal Moselle tegen het lijf lopen, kennen de broers de wereld alleen door de duizenden films die hun vader thuis bewaarde op dvd of video. Ze kunnen hele scènes uit onder meer Reservoir Dogs en Pulp Fiction woord voor woord naspelen, in eigengemaakte filmkleding en met props van karton. Voor de documentaire van Moselle spelen ze dat nog een keer na.
In Wolven huilen niet alleen spelen vijf acteurs vervolgens The Wolfpack na. Een van de vijf speelt een tweeling. Een van de anderen sporadisch de vader, of het zevende kind, een meisje met een verstandelijke handicap. Met alle twijfel over de authenticiteit van Moselle's documentaire hebben regisseur Chung en tekstschrijver Don Duyns niets gedaan. Ook hebben ze op geen enkele manier geprobeerd het door ouders om religieuze redenen opsluiten van kinderen in een breder perspectief te plaatsen.
Stel je een van de acteurs voor die een geslaagde imitatie op zijn repertoire had van de manier waarop wijlen prins Bernhard sprak, of Johan Cruijff. Dat dus. Maar dan met vijf acteurs die Amerikaanse acteurs in Amerikaanse films imiteren. Veel meer is Wolven huilen niet alleen niet.
Leuk misschien voor een filmquiz, maar als theatervoorstelling is Wolven huilen niet alleen een overbodige exercitie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten