Recensie: Waar het met de wereld naartoe gaat van DE HOE

 

●●●○○

 

WAAR HET MET DE WERELD NAARTOE GAAT

 

DE HOE

 

Door Piet van Kampen, gezien 17 oktober 2025

Waar het met de wereld naartoe gaat is een herneming van de voorstelling met dezelfde titel van Hof van Eede uit 2012. 

Mijn eerste kennismaking met het in 2011 opgerichte Hof van Eede was Paradis (2015), een voorstelling over het rouwen bij de dood van een kind. Een jaar later, bij Vanish Beach (2016), muziektheater over wat het betekent om een ontheemde vluchteling te zijn, was ik definitief gewonnen. 

In Waar het met de wereld naartoe gaat proberen Ans Van den Eede en Greg Timmermans de inhoud van het boek Jacques, le fataliste, et son maître van Denis Diderot na te vertellen. Net als de personages in die roman dwalen ze steeds af. Waardoor ze al afdwalend op dezelfde manier met hun publiek spelen als Diderot dat deed met zijn lezers. Ik moet ze op hun woord geloven, ik ken het boek niet.

De voor zowel de KOE als voor Hof Van Eede kenmerkende speelstijl zie ik terug in deze herneming. En dat is genieten. Maar inhoudelijk boeit de voorstelling me minder dan wat ze daarna maakten.   
  
*Drie jaar geleden fuseerde Hof van Eede met Compagnie de KOE. De nieuwe naam werd DE HOE (Het Onaf Ensemble), een groep die met Opening Night en De Sitcom twee van de meest memorabele voorstellingen van de afgelopen jaren maakte. 

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: DE HOE

Minirecensie: Ik ben hier niet om vrienden te maken van L’Amour Toujours

 

●●●○○


 

IK BEN HIER NIET OM VRIENDEN TE MAKEN

 

L'AMOUR TOUJOURS 

 

Door Piet van Kampen, gezien 15 oktober 2025

Mijn eerste kennismaking met L’Amour Toujours (Leon Brill en Lilou Dekker) is me goed bevallen. Ik vind het wat te vroeg om het al te hebben over vrienden voor het leven, maar ik ben nu al wel nieuwsgierig naar hun volgende voorstelling. 

In zo'n anderhalf uur belichten Brill (1988) en Dekker (1992) het thema vriendschap, van het eerste contact van een baby tot de laatste snik. Er zit een heerlijk ritme in de tekst, die in de monologen vaak heel poëtisch is. De dialogen zijn scherp en komisch tegelijk. 

Slim om met opgenomen geluidsfragmenten van kinderen en ouderen een inkijkje te geven in hoe er in die leeftijdsgroepen over vriendschap wordt gedacht.  

Dertigers (en wie dertigers zijn geweest) zullen veel herkennen in deze onderhoudende, geestige voorstelling. Ik heb me geen moment verveeld.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: L'Amour Toujours