●●○○○
JULIA
ITA-ENSEMBLE / REBECCA FRECKNALL
Door Piet van Kampen, gezien 25 februari 2024
De Engelse regisseur Rebecca Frecknall (1986) wil de machtsdynamiek tussen mannen en vrouwen onderzoeken: liefde waaronder haat verborgen ligt, afkeer dat verlangen creëert, vertrouwen dat angst probeert te maskeren.
Begrijpelijk dat ze voor August Strindbergs Fröken Julie (1888) kiest, waarin dat allemaal te vinden is. En dat dan ook nog eens tegen een achtergrond van maatschappelijke tegenstellingen. Want de drie personages, in de bewerking van Frecknall, zijn rijkeluisdochter Julie, poetsvrouw Christine en haar man Jan, de chauffeur van Julie's vader.
Terwijl Julia's vader op reis is en boven het feest ter gelegenheid van Julie's eenentwintigste verjaardag bezig is, speelt het drama zich beneden in de keuken af. Centraal daarin staat het 'spel' dat Julie denkt te spelen met Jan, wat tot een voor haar fatale afloop leidt.
In Julie zijn slechts drie personages, waarvan er twee voortdurend, ook in ogenschijnlijk oprechte momenten, hun verborgen opportunistische doeleinden moeten laten doorschemeren. Dat vraagt nogal wat van acteurs.
Hannah Hoekstra, een van de beste acteurs van haar generatie, misschien wel de beste, zou een ideale acteur zijn voor een personage dat onder wat ze zegt en doet steeds subtiel de psychologie van wat daaronder zit laat merken. Maar Hoeksta speelt Christine, de enige van de drie personages zonder verborgen agenda.
Het
centrale personage is Julie, en daarmee komt het gewicht van deze
voorstelling vooral op de schouders te liggen van de nog niet zo
ervaren Eefje Paddenburg. Regisseur Rebecca Frecknall is er niet in
geslaagd haar die zware last overtuigend te laten dragen, het spel
van Paddenburg is te
eendimensionaal en te clichématig.
Maar regisseur Rebecca Frecknall heeft met haar Julie vooral
niet duidelijk kunnen maken dat de thematiek die Strindbergs meer dan 130 jaar
geleden beschreef ook nu nog sterk genoeg is om een publiek 'te
choqueren en te provoceren' zoals ze zegt te beogen.
