Recencie: Geschiedenis van Geweld van Toneelschuur Producties, Toneelgroep Oostpool / Abdel Daoudi

 

 

●●●○○

 

GESCHIEDENIS VAN GEWELD


TONEELSCHUUR PRODUCTIES, TONEELGROEP OOSTPOOL / ABDEL DAOUDI

 

Door Piet van Kampen, gezien 24 november 2022
  

De voorstelling begint als als Édouard Louis (Eelco Smits) probeert te zeggen wat hij moet zeggen en tegelijkertijd uit schaamte niet wil zeggen: 'Een poging tot … een poging tot … een poging tot … doodslag.'

In zijn autobiografische roman Histoire de la violence uit 2016 verwerkt Édouard Louis de gebeurtenissen die begonnen op kerstavond 2012 als hij op de terugweg naar zijn appartement in Parijs wordt aangesproken door de flirtende Reda, zoon van een immigrant uit Kabylië. Een ontmoeting die in eerste instantie leidt tot vrijwillige seks in Louis' appartement, maar in de loop van die nacht ontaardt in een poging tot wurging, verkrachting, en diefstal.

Zijn jeugd in het Noord-Franse dorpje Hallencourt, die hij heeft beschreven in zijn debuutroman Weg met Eddy Bellegueule, heeft Louis overleefd door te zwijgen als hij werd vernederd of getuige was van geweld. En zich daar vervolgens voor te schamen. 'Schaamte is een hogere vorm van onthouden', herhaalt hij in Histoire de la violence, waarmee hij ook verwijst naar Le honte van de door hem bewonderde Annie Ernaux.

In Histoire de la violence laat Louis een belangrijk deel van wat er die kerstnacht is gebeurd door zijn zus Carla aan haar man vertellen. Édouard staat daarbij achter een deur te luisteren. En de woorden van zijn zus voor de lezer te becommentariëren.

Regisseur Abdel Daoudi draait in zijn Geschiedenis van Geweld die vertelstructuur om. In zijn voorstelling is het vooral Édouard die vertelt en Carla (Lotte Dunselman) die daar commentaar op levert.

Daoudi maakt met die keuze van Geschiedenis van Geweld een voorstelling die veel weg  heeft van een voor Eelco Smits geschreven monoloog. Niet zo'n gekke beslissing als je die volgend jaar weer naar ITA terugkerende topacteur hebt weten te strikken.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar:Toneelschuur Producties

Recensie: Krankheit der Jugend van ‘t Barre Land

 

●●●○○

 

KRANKHEIT DER JUGEND


'T BARRE LAND

 

Door Piet van Kampen, gezien 23 november 2022
  

Ferdinand Brückner (pseudoniem van Theodor Tagger), auteur, dramaturg, regisseur en artistiek leider, schreef Krankheit der Jugend in 1924. Het stuk speelt zich af in een studentenhuis waar alleen studenten geneeskunde wonen. Er is in de tekst wel sprake van verschillende kamers, maar ‘t Barre Land kiest zoals gebruikelijk voor een uiterst sober toneelbeeld: wat planken als achterwand en als zijwand, een paar stoelen.

De vijf acteurs die de studenten spelen spreken hun teksten vrij toonloos. Daarmee benadrukken ze dat het hun personages niet lukt diepgang te krijgen in de relaties die ze met elkaar hebben. Vooral omdat ze er niet in geloven.

Marie (Jacobien Elffers), die bijna is afgestudeerd, heeft een halfslachtige relatie met 'het schrijvertje' (Yorke Mulder-Bhangoo) die een relatie aangaat met Irene (Luca Bryssinck). Freder (Vincent van den Berg) heeft weliswaar een relatie met Desiree (Isabelle Houtzagers), maar die zoekt op haar beurt toenadering tot Marie.

Lucy, de huishoudster (Margijn Bosch), is de enige die niet tobt. Ondanks het feit dat ze zich door Freder laat gebruiken (ze steelt en tippelt voor hem) is ze de enige die levenslust uitstraalt

't Barre Land slaagt er met Krankheit der Jugend in om een goed beeld te schetsen van jonge mensen die een identiteitscrisis doormaken, van studenten die aan het eind van hun studie het idee hebben geen andere toekomst te hebben dan te verburgerlijken en daarom in oppervlakkigheid blijven steken. Een goede voorstelling dus, maar niet een voorstelling waar je vrolijk van wordt.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: ‘t Barre Land