●●●●○
HET DEBUUT '24
VIA RUDOLPHI PRODUCTIES
Door Piet van Kampen, gezien 21 september 2024
Ieder jaar
selecteert Via Rudolphi Producties voor Het Debuut drie
afstudeervoorstellingen. Het gaat om eigen werk, dus nieuw ontwikkeld
materiaal. Op die manier geeft Via Rudolphi Producties al meer dan 10
jaar een podium aan een nieuwe generatie theatermakers. Op één
avond zie je drie verschillende voorstellingen van dertig minuten.
Muurvast van Lotte
Veronica Laurens (2000)
Twee jonge vrouwen
zitten vast in een muur. We zien behalve de helft van hun hoofden,
van de ene vrouw ook twee armen en een grote teen, van de andere één
arm en een been. Die lichaamsdelen hebben dezelfde betongrijze kleur
als de muur waaruit ze tevoorschijn komen. Het idee achter Muurvast is onderzoeken hoe
mensen zich gedragen in een ruimte waarin ze zich niet op hun gemak
voelen, een ruimte waarin ze voelen dat ze er niet thuishoren.
Die ruimte is een
penthouse waar een feest is. De voorstelling is grotendeels een
monoloog waarin een van de twee vrouwen de volgende dag terugblikt op
haar gedrag tijdens dat feest waar ze zo goed als niemand kende en
mede daarom vijf glazen meer dronk dan goed voor haar was. Ongemakkelijke herinneringen zijn het, zo te horen herkennen behoorlijk wat mensen in de zaal zich daarin.
V&D agenda’s
en andere essentiële levensbehoeften van Lizzy van Vleuten (2002)
Prachtige kleuren,
blauwe vloerbedekking, blauw-groen broek en jasje, goede schoenen
ook. Een wand met honderden met een Stabilo Pointball (want die
schrijft het lekkerst) volgeschreven gele post-its. De vrouw die we
achter het bureau zien plaats nemen, heeft over haar uitstraling
duidelijk goed nagedacht. En ze is goed georganiseerd, heeft alles
goed gepland, laat niets aan het toeval over.
Met een notice app
en alle andere hulpmiddelen die er zijn, probeert ze rust te krijgen.
En ze wil ons ervan overtuigen dat haar manier de beste manier is.
Uiteindelijk
zijn we allemaal mensen in paniek. Ik,
maar jij ook. Ik
ben dan liever een mens in paniek én productief, dan
gewoon een mens in paniek.
In een hoog tempo
slingert Van Vleuten haar adviezen de zaal
in. Met haar krachtige performance pakt ze het publiek meteen vanaf
het begin in.
Magnitude van
Annabel Koele (1996)
In een lege ruimte
zit een vrouw op een volledig witte vloer. Ze speelt gitaar en laat
haar ogen langzaam over het binnenkomende publiek gaan. Dan
komt ze in beweging. Die bewegingen worden steeds acrobatischer,
terwijl ze ondertussen in de meest onmogelijke houdingen gitaar
blijft spelen.
De manier waarop ze
in haar solovoorstelling haar lichaam gebruikt, roept herinneringen
op aan choreografieën van Alain Platel, maar ook aan Alexander
Vantournhout die moderne dans en circustechnieken combineert. Niet zo
gek natuurlijk, want Koele heeft mime en dans gestudeerd.
Welke bewegingen ze
ook maakt, hoe gekleed of hoe naakt ze ook is, in de hele
voorstelling is Koele krachtig èn kwetsbaar, expliciet lichamelijk èn
discreet. Van op een haast dierlijke manier teruggetrokken evolueert
ze in Magnitude naar steeds meer openheid, over de grenzen van kwetsbaarheid heen. In het halve uur dat haar voorstelling duurt laat
ze zien wat ze aan podiumkwaliteiten in huis heeft. En dat zijn er
nogal wat. Indrukwekkend.
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar:Via Rudolphi