Recensie: Pride & Prejudice van Theater Oostpool / Florian Myjer

●●●●○

 

PRIDE & PREJUDICE

 

THEATER OOSTPOOL / FLORIAN MYJER 

 

Door Piet van Kampen, gezien 11 november 2025

Theatermaker Florian Myjer transporteert in zijn regiedebuut bij Theater Oostpool het klassieke verhaal uit 1813 naar 2025, las ik op de website van het toneelgezelschap uit Arnhem. Over dat wat ongelukkig gekozen woord 'transporteert' ging ik eerst even heel hard nadenken, voordat ik me overgaf aan de drie acteurs in hun fraaie door Daphne de Winkel ontworpen kostuums.

Florian Myjer vroeg zich als beginnend maker in het tweeluik The Dreaming & Een hertje, beschadigd* samen met vier andere theatermakers van de Toneelacademie Maastricht af hoe je Die Leiden des Jungen Werthers van Goethe vandaag de dag zou spelen.

Ik herinner me uit die voorstelling vooral nog het tweede deel Een hertje, beschadigd, waarin Myjer in een monoloog ontwapenend kwetsbaar vertelde over zijn 'gevecht' als jongen en als jonge man met zijn homoseksuele gevoelens. 

Als theatermaker komt Florian Myjer het best tot zijn recht in een collectief (hij maakte een aantal jaar deel uit van De Warme Winkel) of in samenwerking met wisselende andere makers. Hij werkte onder meer met Abke Haring en met Kim Karssen. Bijna altijd is in die voorstellingen de worsteling met seksualiteit en intimiteit een belangrijk thema.  

Dat er nu achter zijn naam 'tekst en regie' staat, betekent vooral dat Myjer niet zelf ook verkleed op de vloer staat. Want ook de tekst van deze voorstelling is merkbaar het resultaat van samenwerking. 

En hoewel Kharim Amier, Just van Bommel en vooral Eelco Smits (als Mr. Darcey) erin slagen om in de fragmenten uit Pride and Prejudice van Jane Austen perfect te balanceren op het wankele evenwicht tussen serieus en komisch, zijn het vooral hun autobiografische (of gespeeld autobiografische) monologen die me zullen bijblijven. 

* The dreaming & Een hertje, beschadigd van De Hotshop (cooler dan De Warme Winkel), regie Mara van Vlijmen, 2017

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Theater Oostpool

 

Recensie: Hoge bomen van Theater Bellevue & Het Nationale Theater / Raygin Fullinck

 

●●●○○

 

HOGE BOMEN

 

THEATER BELLEVUE & HET NATIONALE THEATER / RAYGIN FULLINCK

 

Door Piet van Kampen, gezien 1 november 2025

Een relevant onderwerp. En, sinds de onthullingen in de toneelwereld, een populair onderwerp voor toneelschrijvers. Deze keer is het Koen Caris die de pen oppakt om over seksueel grensoverschrijdend gedrag van regisseurs te reflecteren. 

Vier jaar nadat hij op een gewelddadige manier over de grenzen van een actrice heen walste, komt een regisseur voor het eerst weer bij haar op bezoek. Met excuses. Maar vooral met een plan. Hij wil een voorstelling maken over  zijn wangedrag en de gevolgen daarvan en vraagt haar om daaraan mee te werken. 

In zo'n eerste gesprek tussen de regisseur en de actrice, vier jaar na de gewelddadige gebeurtenis, kan het haast niet anders dan dat de gemoedstoestanden van de twee regelmatig omslaan. Vooral omdat het laveert tussen verwerking van wat er toen gebeurde en het plan van de dader om een voorstelling te maken over dat daderschap. 

Die verandering van gemoedstoestand is aan het spel van Bram Coopmans nauwelijks te zien. Als beginnend recensent leerde ik jaren geleden van Eric de Vroedt (nu artistiek leider van Het Nationale Theater) dat ik het in zo'n geval nooit de acteur moet verwijten, maar de regisseur.  

Bij deze dus: Als de regisseur wat minder ontzag had gehad voor de acteur die de regisseur speelt, was Hoge bomen misschien een nog betere voorstelling geworden.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Het Nationale Theater of Theater Bellevue

Recensie: De Jaren van Theater Malpertuis / Piet Arfeuille

●●●●○

 

DE JAREN

 

THEATER MALPERTUIS 

 

Door Piet van Kampen, gezien 29 oktober 2025

Drie jaar geleden maakte Eline Arbo, toen gastregisseur bij Het Nationale Theater, ook een toneelbewerking van de autobiografische roman De Jaren van Annie Ernaux. En net als toen staat er ook nu een intergenerationele cast op het podium. 

In Les Années legt Ernaux verbanden tussen het autobiografische en de sociale en politieke geschiedenis van Frankrijk (in de periode 1941- 2006). Bij de voorstelling van Het Nationale Toneel toen en ook nu bij Malpertuis worden die politieke aspecten slechts af en toe aangestipt. 

Die keuze is goed te verdedigen. Want welke jonge theaterbezoeker in Nederland of Vlaanderen weet hoe het ook weer precies zat met de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog of met François Mitterrand. 

De twee jongste acteurs (Carine van Bruggen en Kiana Porte) spelen prima. Maar ik let toch vooral op het spel van Viviane De Muynck (1946), die het vak nog perfect blijkt te beheersen, en op dat van Els Dottermans (1964). Die, zoals altijd, alles wat ze aan extraverte technieken in huis heeft volledig in de strijd gooit. 

De Jaren van Theater Malpertuis is een heel goede voorstelling, waarin de acteurs (ondersteund door muzikale alleskunner Hendrik Lasure*) alle vier op hun eigen manier uitblinken.  

Hendrik Lasure was al vaker te zien en vooral te horen in een theatervoorstelling. Onder andere in Vanish Beach van Hof van Eede (2016) en in TWO (2022), dat hij samen met Lisa Verbelen maakte.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Malpertuis