●●●●●
JOHN GABRIEL BORKMAN
DEUTSCHESSCHAUSPIELHAUS HAMBURG / KARIN HENKEL
Door RiRo, gezien 1 maart 2016
Regisseur
Karin Henkel laat in haar fenomenale interpretatie van Ibsen's John
Gabriel Borkman (1906)
zien wat
er tevoorschijn komt als de maskers vallen. In een grandioze
enscenering kijken we naar de schaduwkant van het menselijk leven.
Daar waar primitieve instincten vrijkomen en eigenbelang niet meer
verhuld is. Daar waar agressie onverbloemd naar buiten komt. Met grotesk
spel tonen de meesterlijke acteurs ons die nachtmerrie. Wat een
ongelooflijk goede voorstelling!
Borkman,
een bankier met grootheidswaan, maar zonder spijt of wroeging, heeft
vijf jaar in de gevangenis gezeten en zich daarna teruggetrokken op
de bovenverdieping van zijn huis. De tweelingzussen Gunhild en Ella
(de eerste de vrouw, de tweede de vroegere geliefde van Borkman)
vechten om Borkman's twintigjarige zoon. Gunhild is zijn moeder, maar
Ella heeft hem na het bankroet in huis genomen en verzorgd. De twee
zussen, maar ook Borkman, zien de jongen als verlosser, verwachten
via hem hun onvervulde verlangens alsnog te realiseren.
De
nachtmerrie speelt zich af in een grauwe betonnen bunker met enorme
traptreden. Aan het begin van de voorstelling ligt helemaal bovenaan, als vooruitblik, de
bankier, fantastisch gespeeld door Josef Ostendorf, al opgebaard. Terwijl tegelijkertijd beneden, in een terugblik, de zussen, meesterlijk vertolkt door Lina Beckmann
(Ella) en Julia Wieninger (Gunhild), als kleine kinderen ruzie maken. Wat een
openingsbeeld!
In
de strijd om de jongen schotelt Henkel ons in de loop van de
voorstelling veel prachtige beelden voor. Soms bijbels
geïnspireerd, de zussen reinigen de jongen in een badkuip, koesteren
hem als in een pietà, trekken aan weerszijden aan zijn mouwen tot
het beeld van de gekruisigde ontstaat. Vaak ook met verwijzingen naar
comics of films over ondoden en zombies. Ook de muziekkeuze past
daarbij. Als de zoon voor zichzelf kiest, en het huis verlaat, klinkt
Danse macabre van
Saint-Saëns.
Henkel
heeft ervoor gekozen om niet te verwijzen naar de recente
kredietcrisis. Is dat erg? Nee, en het is ook helemaal niet nodig,
want de tekst van Ibsen heeft nog niks aan actualiteit ingeboet. Maar
John Gabriel Borkman is
vooral zo'n ongelooflijk goede voorstelling door de perfecte balans
tussen de briljante enscenering en het groteske van het spel,
waardoor de nachtmerrie die het leven zou zijn als de vernislaag er
vanaf is op een magnifieke manier zichtbaar wordt
gemaakt.
Gezien tijdens BRANDHAARDEN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten