Recensie: Strange Interlude

●●●●○

STRANGE INTERLUDE
NATIONALE TONEEL

Door RiRo, gezien 15 maart 2013

Gordon, een jachtpiloot, komt om in een luchtgevecht. Nina (Ariane Schluter) verliest daarmee haar grote liefde. En hoe reageert ze? Ze gaat zich schuldig voelen omdat ze zich op aanraden van haar vader niet aan hem gaf: ‘Gegeven? Wat heb ik gegeven? Ik ben nog steeds Gordon’s stomme maagd’. Drie mannen zijn er daarna in haar leven. Die drie mannen vertegenwoordigen ieder een ander aspect van de ideale partner: de vaderlijke vriend (Jappe Claes), de minnaar (Mark Rietman), en de echtgenoot (Dries Vanhegen).

Strange Interlude is een meesterlijk stuk van Eugine O'Neil (1888-1953), een klassieker over rouwverwerking tegen de achtergrond van het Amerika van vlak na de Eerste Wereldoorlog, over het zoeken naar zin in het leven, en vooral over de kracht van gevoelens die je wel hebt, maar die je eigenlijk niet onder ogen wilt zien.

Heel bijzonder is het gebruik van terzijdes. Daarin spreken de personages, voor of nadat ze zich tot iemand richten, steeds uit wat ze denken, en vooral wat ze voelen. En wat ze denken of wat ze voelen, blijkt meestal net iets anders te zijn dan wat ze hebben gezegd of op het punt staan te gaan zeggen. Je zou het ook zo kunnen zien: daaruit blijkt dat ze nogal eens wat anders voelen dan ze zouden willen voelen. In Strange Interlude zijn die terzijdes dus absoluut geen geen zwaktebod. Integendeel. De ontregelende kracht van emotionele behoeften die ingaan tegen de eigen overtuigingen, of tegen de geldende moraal, komt in de voorstelling door die terzijdes juist heel mooi tot uiting.

Een bijkomend effect van die terzijdes is dat wij als toeschouwers steeds een voorsprong hebben, steeds al meer weten dan de personages tot wie de woorden gericht zijn. En omdat elk bedrijf ook nog eens met een cliffhanger eindigt, wil je als toeschouwer steeds weten hoe het verder gaat.

Vierenhalf uur duurt het nu bij de herneming, inclusief twee pauzes, iets korter dan tien jaar geleden. In de hoofdrollen staan dezelfde acteurs als toen. Regisseur Johan Doesburg geeft die acteurs de ruimte om te laten zien waar goede acteurs goed in zijn, en waar het stuk om vraagt: snel schakelen en het verschil laten zien tussen wat personages zeggen en denken. Een heerlijke voorstelling, ook dus voor wie vooral naar de schouwburg gaat voor mooi acteerwerk.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Nationale Toneel